«Καυτή» εμφάνιση, μέταλλο νικητή!

Καλημέρα σε όλους.

Τυχαίνει σπάνια. Νομίζω πως είναι η μοναδική φορά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου που η Θεσσαλονίκη απασχολεί την κοινή γνώμη Φλεβάρη μήνα, με διπλή εκπροσώπηση σε ευρωπαϊκή διοργάνωση και χωρίς την παρουσία ομάδων του (τέως) ΠΟΚ. Για τον κόσμο της δεν είναι σημαντικό. Είναι το παν. Αυτές τις ημέρες, ο χθεσινός αγώνας του ΠΑΟΚ στη Μόσχα και ο αυριανός του Αρη στο Μάντσεστερ αποτελούν το ιδανικό «χάπι» για να φύγει η ζάλη ενός αρρωστημένου κοινού που βασανίζεται με όλα αυτά που παρακολουθεί ανήμπορο να αντιδράσει.

Ο ΠΑΟΚ έκανε ένα μεγάλο παιχνίδι, ένα παιχνίδι που αρμόζει σε μία ομάδα που αγωνίζεται στους 32 του Europa League. Μία ομάδα που έχασε, μόλις δύο αγώνες στους δώδεκα που συνολικά έδωσε. Αυτό που έγινε χθες στη Μόσχα ισοδυναμεί με ανολοκλήρωτο οργασμό. Ήταν ο καλύτερος ΠΑΟΚ εκτός έδρας στην εφετινή γλυκιά ευρωπαϊκή πορεία του. Καλύτερος και από το «Σουκρού Σαράτσογλου», σαφώς και από το «Αμστερνταμ Αρίνα» ακόμη και από το Ζάγκρεμπ του «διπλού» με την Ντινάμο. Γιατί ο αντίπαλός του ήταν ποιοτικότερος από όλους με όσους αναμετρήθηκε.

Αν κόστιζε το κατιτίς παραπάνω, να της το δίναμε της μπάλας για να μας «καθίσει». Αυτής που κάποιες φορές λέγεται «στρογγυλή θεά», προφανώς για τις καμπύλες της και κάποιες άλλες, απλώς πόρνη. Έτσι ή αλλιώς, ο ΠΑΟΚ δικαιούται για όσα του έκανε στη Μόσχα, να την αρχίσει στις κλωτσιές!

Ίσως είναι χρήσιμο να το κάνουν, όσοι θέλουν να ηρεμήσουν μετά από αυτόν τον άδικο αποκλεισμό του Δικεφάλου από την ΤΣΣΚΑ. Είτε πρόκειται για ανθρώπους της ομάδας, για οπαδούς της ή και για κάποιους από τους Έλληνες με άλλες οπαδικές αποχρώσεις, που γούσταραν να προκριθεί ο ΠΑΟΚ. Και αυτοί, τις τελευταίες ημέρες έγιναν περισσότεροι. Διότι αυτή η εμφάνιση του ΠΑΟΚ, ήταν η ευκαιρία τους να ασχοληθούν και πάλι με το κανονικό ποδόσφαιρο, μετά από όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες.

Χρήσιμο για τον ΠΑΟΚ, είναι να αντιληφθεί ποια ήταν τα πραγματικά κέρδη του από αυτόν τον αγώνα. Ας γίνει αυτό το ματς κόντρα στην ΤΣΣΚΑ ο οδηγός για την επόμενη φορά που κάποιοι θα γκρινιάξουν για τον Μάκη Χάβο. Για όσους θα τα βάλουν με τον Σαλπιγγίδη για μια χαμένη ευκαιρία. Ακόμη και αν είναι εκείνη, που θα έδινε την πρόκριση. Για όσους θα έχουν να λένε για τον Μουσλίμοβιτς και πάει λέγοντας.

Και κυρίως, για όσους θα σκεφτούν ότι με τον Θοδωρή Ζαγοράκη, δεν γίνεται υπέρβαση. Ο οποίος στα χρόνια παρουσίας του στον ΠΑΟΚ, διεκδίκησε και πάλι το πρωτάθλημα. Οδήγησε την ομάδα στην δεύτερη θέση. Κυνήγησε την πρόκριση στο Champions League απέναντι σε ολόκληρο Αγιαξ και έχασε το όνειρο για ένα γκολ. Χάρισε τη βραδιά της πρόκρισης μέσα στην Τουρκία κόντρα στην Φενέρμπαχτσε. Και πλέον, πρόσθεσε και μια παράσταση στο Λουζίνσκι. Έστω, με κακό τέλος. Αλλά προφανώς, με καλό μέλλον, για όσους θέλουν να βλέπουν λίγο πιο μακριά!

Όταν το παιχνίδι γίνεται με ποδοσφαιρικούς όρους, ακόμη και αν πρέπει να πας στους -20 βαθμούς Κελσίου και μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα για να το βρεις αυτό, μπορείς να χαίρεσαι για το ίδιο το ποδόσφαιρο.

Και τότε, δεν χρειάζεται καν να αρχίσεις τις κλωτσιές στην μπάλα για να ηρεμήσεις. Γιατί αφού θα τα έχεις καλοσκεφτεί όλα αυτά, θα αρχίσεις να την ξαναβλέπεις ως «θεά!».

Αν αυτό το οκτάμηνο κρατηθεί ως παρακαταθήκη στον ΠΑΟΚ της επόμενης περιόδου, τότε η συζήτηση περί ποδοσφαίρου μπορεί να αλλάξει διάσταση. Το χρειάζεται αυτή η ομάδα, το έχουμε ανάγκη και όλοι εμείς. Και που θα πάει; Κάποια στιγμή θα φτάσουμε και στον οργασμό!