Λοιπόν, αν αυτό είναι το ποδόσφαιρο που θέλουν ας το χαίρονται. Αν αυτά είναι τα πρωταθλήματα που αρέσουν στον Ολυμπιακό ας τα έχει να τα χαίρεται. Προσωπικά δεν θα μου λείψουν. Κι όσοι «δικοί μας» νοιώθουν ζήλια για τέτοια πρωταθλήματα, ας τα χαίρονται κι αυτοί μαζί με τους άλλους.
Και μετά από όλα αυτά εμείς τί πρέπει να κάνουμε; Τί μπορούμε να κάνουμε; Ή καλύτερα, μπορούμε να κάνουμε κάτι; Μπορούμε! Να κάτσουμε αναπαυτικά στον καναπέ, να παραγγείλουμε πίτσες και μπύρες και να απολαύσουμε ακόμα ένα αστείο επεισόδιο που παίζεται στους τηλεοπτικούς δέκτες της σύγχρονης Ελλάδας. Ένα επεισόδιο που έχει τα πάντα. Καυστικούς διαλόγους, υψηλού επιπέδου ερμηνείες, τρομερή εναλλαγή συναισθημάτων, κατηγορίες, βρισιές, χρώματα.
Και μετά από όλα αυτά, πώς σε μια τόσο αστεία χώρα περιμένετε να γίνουν σοβαρά πράγματα; Πώς να είναι διαφορετικά τα πράγματα σε μια χώρα που βουλιάζει, που μας έχουν πηδήξει χωρίς σάλιο, που μας έχουν κάνει πιο φτωχούς, πιο δυστυχισμένους, που μας έχουν ευνουχίσει και κυρίως μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι αυτό που ζούμε είναι ο παράδεισος, ενώ στην πραγματικότητα είναι η κόλαση; Σε μια χώρα που διοικείται από την ανυπαρξία εδώ και χρόνια, που υπήρξε κάποτε όμορφη, αλλά που όσο περνάει ο καιρός την ασχημαίνουν όχι οι ανθέλληνες, αλλά οι κακοί Έλληνες, υπάρχει και κάτι που λέγεται ποδόσφαιρο. Που όλοι οι δήθεν σοβαροί και προχωρημένοι θέλουν το ποδόσφαιρο να αποτελεί κάτι διαφορετικό στον οχετό που έχει μας έχει κατακλύσει.
Όσο η Ελλάδα θα είναι ένας απέραντος οίκος ανοχής, το ποδόσφαιρο δεν θα μπορέσει ποτέ να προσελκύσει τύπους με «γαλλικά και πιάνο!». Θα είναι ίδιο και απαράλλαχτο. Και θα προσφέρει ίδιες ίσως και πιο τρομακτικές στο μέλλον εικόνες.
Και εδώ που τα λέμε όλα αυτά που έγιναν από το Σάββατο το βράδυ και μετά, βολεύουν. Μιλάμε για τον τέλειο αποπροσανατολισμό.
Έχει την πλάκα του, να διαβάζεις τους «χαρούμενους» από τη μια και τους «πικραμένους» από την άλλη, στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο. Συμπαραστέκομαι στη χαρά και στον πόνο όλων τους, όμως, ξέρεις τι είναι να λέγεσαι Ολυμπιακός και να έχεις πρωταθλήματα στα «χαρτιά», πρωταθλήματα «πέτσινα», πρωταθλήματα «τρομοκρατίας» και οι ερυθρόλευκες καρπαζιές στην Ευρώπη να συνεχίζουν να γράφουν;
Ξέρεις τι είναι να λέγεσαι Παναθηναϊκός και τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια να έχεις πάρει το πρωτάθλημα του «Δούρου» κι άλλο ένα του «Πατέρα» πέρυσι, απέναντι μάλιστα σ’ έναν διαλυμένο Ολυμπιακό; Αυτό το ποδόσφαιρο έμαθαν τον κόσμο να βλέπει, αυτούς τους παράγοντες έμαθαν τον κόσμο της κάθε ομάδας να ζητάει, σ’ αυτούς τους οπαδούς έμαθαν τόσα χρόνια να απευθύνονται και αυτούς τους οπαδούς έμαθαν τόσα χρόνια να χρησιμοποιούν. Εμένα αυτό το είδος ποδοσφαίρου, ή όπως το ονομάζει ο καθένας τους, δεν με αφορά. Και επειδή δεν με αφορά, δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσετε (από μένα) για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, είτε παίζουν στην Ελλάδα, είτε στην Ευρώπη...
Γέμισε ξανά η καθημερινότητά μας, από Πόντιους Πιλάτους. Που όχι απλά νίπτουν τας χείρας τους, αλλά προσπαθούν να μας βάλουν όλους στο ίδιο τσουβάλι. Όλοι τα ίδια κάνουν, λέει. Προσπαθώντας έτσι απλά να μην πάρουν θέση για όσα έγιναν στο Καραϊσκάκη και να μην αναφέρουν τις «καυτές» λέξεις Ολυμπιακός και Μαρινάκης. Αν αυτό δεν είναι οπαδισμός και τυφλός μάλιστα, τότε τι είναι; Να εξοργίζεσαι από την αλητεία, τον τραμπουκισμό και την κλεψιά και να αναζητάς το δίκιο σου;
Να μην ξεχάσω, θερμά συγχαρητήρια στον Ολυμπιακό που και στη «νέα» του εποχή, διάλεξε τον δρόμο που τόσο καλά ήξερε τα προηγούμενα χρόνια. Όταν το καταλάβει που θα τον οδηγήσει αυτός ο δρόμος θα είναι αργά. Και θα το καταλάβει πολύ γρήγορα. Όταν σε λίγους μήνες θα βγει στο Τσάμπιονς λίγκ να «δρέψει» τους καρπούς του «πρωταθλήματος» που θα του απονεμηθεί φέτος.
Πολλά μπράβο, διαβάζω, στον Βαλβέρδε, για τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισε τα όσα έγιναν μετά το σφύριγμα της λήξης. Φτάσαμε στο σημείο να μοιράζουμε συγχαρητήρια για τα αυτονόητα!
Πρόταση:
FC Copenhagen - Chelsea 1Χ (1.87)
Derby County - Hull City 2 (2.40)
Altrincham - York City 2 (1.80)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου