Περί ψέματος ο λόγος

Καλό μήνα σε όλους.

«Σ’ όλη μου τη ζωή έλεγα ψέματα. Ακόμα και τότε που έλεγα την αλήθεια. Ποτέ δεν μιλούσα για χάρη της αλήθειας. Μιλούσα μόνο για χάρη του εαυτού μου. Το πιο δύσκολο στη ζωή είναι να ζεις και να μη λες ψέματα... και το χειρότερο να μην πιστεύεις το ψέμα σου».

Του πήρε αρκετό καιρό να καταλάβει τη «βλακεία» του. Εμείς πότε θα κατανοήσουμε τα ψέματα που μας γεμίζουν κάθε μέρα; Αν μας πάρει όσο ο διανοούμενος Ντοστογιέφσκι, ζήτω που καήκαμε!!!

Περί ψέματος ο λόγος. Λένε και γράφουν πως το πρωταπριλιάτικο ψέμα έχει τις ρίζες στον 15ο αιώνα κάτι που τελικά επικράτησε στις μέρες μας μέχρι να γίνει έθιμο. Λένε επίσης πως αυτή η ιστορία άρχισε από τους Γάλλους, τη μοναδική φυλή που γιόρταζε την πρωτοχρονιά την πρώτη μέρα του Απρίλη. Μέχρι βέβαια το 1564 όταν ο βασιλιάς Κάρολος, αποφάσισε να αλλάξει την πρώτη μέρα του χρόνου. Οι παραδοσιακοί αντέδρασαν έντονα, που κάθε πρώτη του Απρίλη έγιναν στόχος διαφόρων πειραγμάτων και χοντρών ψεμάτων.

Η δεύτερη εκδοχή βασίζεται στο ταλέντο στο ψέμα που είχαν οι Κέλτες ψαράδες όταν γύριζαν από την πρώτη εξόρμηση την πρώτη μέρα του Απρίλη, όταν ο πάγος άνοιγε τις εξόδους προς τη θάλασσα. Στην επιστροφή το ψέμα έπεφτε βροχή με αποτέλεσμα κάθε πρωταπριλιά να μετατραπεί σε έθιμο. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που στη Σκωτία το έθιμο του ψέματος διαρκεί δυο μέρες. Όπως κάθε ξενόφερτη «γιορτή» που σέβεται τον εαυτό της, μεταφέρθηκε με τον έναν ή άλλον τρόπο σε πολλά μέρη του κόσμου. Τα χρόνια πέρασαν και το ψέμα εξελίχθηκε σε επιστήμη...

Μάθαμε πως στην Τούμπα, στη ρεβάνς των «Δικεφάλων» για τα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας, «δεν έγιναν επεισόδια!» Άλλο τι είδατε, άλλο τι είδαμε, άλλο τι είδαν στο εξωτερικό κι άλλο τι έγινε πραγματικά, κάτι το οποίο το γνωρίζουν μόνο οι δικηγόροι. Πάλι καλά που υπάρχουν κι οι δικηγόροι, να εμφανίζονται, έστω και καθυστερημένα, και να μας βγάζουν από την πλάνη μας. Να μας λένε τι ήταν αυτό που ...νομίζαμε πως είδαμε και να μας στέλνουν κατευθείαν στον οφθαλμίατρο...

Ξεκάθαρα το είπαν οι άνθρωποι. Τίποτα δεν έγινε στην Τούμπα. Δηλαδή, σχεδόν τίποτα. Μπήκαν, λέει, κάποιοι μέσα. Αλλά το «ντου» δεν είναι επεισόδια, είπαν. Κι έχουν δίκιο. Κοιτάξτε τα εισιτήρια. Τι λένε; Αγώνας ΠΑΟΚ-ΑΕΚ. Διευκρινίζουν αν με το εισιτήριο μπορείς μόνο να τον δεις τον αγώνα;

Εγώ μπορεί να καταλαβαίνω πως μπορώ και να συμμετέχω. Ε, πώς να συμμετέχω αν δεν μπουκάρω στον αγωνιστικό χώρο; Α, όλα κι όλα και το σωστό να λέγεται. Δεν είναι επεισόδια η είσοδος οπαδών στον αγωνιστικό χώρο. Συμμετοχή στο δρώμενο είναι. Μια ελληνική ανακάλυψη του «ιντεράκτιβ ποδοσφαίρου». Πας στο γήπεδο κι άμα θέλεις, μπαίνεις μέσα, γνωρίζεις τους παίκτες από κοντά, ρίχνεις και κανένα σκαμπίλι σε όποιον είναι φρεσκοκουρεμένος, ανάβεις και φωτιά άμα κρυώνεις...

Φωτιά... Τρόπος του λέγειν και μην το πάρετε τοις μετρητοίς. Άλλωστε, δεν πήγαν να τον κάψουν τον Σάχα. Απλώς «έπεσε ένας πυρσός». Κάποιος τον είχε βάλει ψηλά κι έπεσε. Τώρα... το ράφι κουνήθηκε, σεισμός έγινε, θα σας γελάσω. Πάντως, αυτός έπεσε.

Πώς έπεσε, ρε παιδιά, ο πυρσός; Πέρναγε ένα σύννεφο κι έβρεχε φωτιές; Έβρεχε φωτιά στη στράτα του Σάχα; Γυρίσαμε στο δωδεκάθεο και τσακωνότανε ο Δίας με την αλανιάρα την Ήρα πετώντας «πυκνοί καπνοί και κεραυνοί»;

Έπεσαν λέει, και δέκα μπουκάλια. Μοναχά τους κι αυτά. Από το πάνω ράφι. Μοναχά τους και μετρημένα: δέκα! Ή ήταν μικρό το σύννεφο ή δεν είχε άλλα να πετάξει η Ήρα στον Δία, στο οικογενειακό τους καυγαδάκι.