Σε μια αθλητικά προηγμένη χώρα, όπως για παράδειγμα η ποδοσφαιρική Αγγλία, θα ασχολούνταν καθημερινά όλα τα ΜΜΕ, θα του αφιέρωναν εκπομπές, θα γίνονταν αναλύσεις, μέχρι και σειρά κινουμένων σχεδίων θα έκαναν για χάρη του.
Εδώ όμως είναι Ελλάδα και ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, (για αυτόν αναφέρομαι), χάνεται στην καθημερινή καφρίλα, στον τυφλό οπαδισμό και στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Τον θυμόμαστε μόνο στις επιτυχίες. Εμείς εδώ έχουμε τον Special One και δεν ασχολούμαστε με κάποιον που στα 52 έχει κατακτήσει δεκάδες τίτλους, έχει πανηγυρίσει ουκ ολίγα ευρωπαϊκά, καταφέρνει να ξεπερνά τον εαυτό του, να βρίσκει κίνητρο και κάθε χρόνο να αναδεικνύει παίκτες.
Αν τα κατορθώματα του Ομπράντοβιτς τα έκανε ο Μουρίνιο, θα τα διαβάζαμε για μέρες με τις αντίστοιχες αναλύσεις και τους βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς. Έτσι και βήξει ο Πορτογάλος «παίζεται» ψηλά. Ο Ομπράντοβιτς είναι 10 χρόνια στην Ελλάδα και ακόμα δεν έχει κερδίσει τα 15 λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν. Ίσως γιατί το μπάσκετ πάει κατά διαόλου, ίσως γιατί το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ. Ναι είναι, όχι όμως εδώ. Εδώ το παρασκήνιο ήταν, είναι και θα είναι ο βασιλιάς. Ο κιτρινισμός, οι κασέτες, οι παράγκες και η διαιτησία.
Ο Ομπράντοβιτς για να γίνει ο Μουρίνιο της Ελλάδας πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο. Να πάρει 6 με 7 ευρωπαϊκά ακόμα, να βγάλει καμιά δεκαριά παίκτες και να νικήσει τους Λέικερς. Ίσως, όταν πει «εγώ είμαι ο Special one, εγώ είμαι ο Θεός και μετά οι άλλοι» τότε να βρει τη θέση που του αξίζει στους φιλάθλους (όλων των ομάδων) και τα ΜΜΕ. Μέχρι τότε θα είναι δυστυχώς, αυτός που θα καλύπτει τις «νεκρές» από επικαιρότητα ποδοσφαιρικές μέρες και θα γεμίζει κάποια πρωτοσέλιδα εφημερίδων μέχρι να ασχοληθούμε πάλι με το αν έβαψε το μαλλί ο Σισέ ή αν θα φύγει ο Βαλβέρδε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου