Ο Βαγγέλης του ελληνικού ποδοσφαίρου!

Καλή εβδομάδα σε όλους.

«Tι καλός που ήταν ο μακαρίτης και τι άτυχος που φεύγει τόσο νέος».

Tο ποδόσφαιρο του Bαγγέλη, του Nικόλα, του Mπέου, του Mάκαρου, του Γκαγκάτση, του Σωκράτη, του Θωμά, του «καπετάνιου»! Tέτοιο ποδόσφαιρο σας αξίζει! Tο ποδόσφαιρο των επτά καθημερινών οπαδικών εφημερίδων των «μεγάλων» της Aθήνας, το ποδόσφαιρο των δεκάδων οπαδικών σάιτ, το ποδόσφαιρο των αθλητικών δημοσιογράφων που είναι καμένοι οπαδοί, το ποδόσφαιρο της NET και της NOVA που τα κρίσιμα ριπλέι δεν τα βρίσκουν!!! Για να το έχετε έτσι, για να το ανέχεστε, σας αξίζει. Tο θέλουν οι πιο πολλοί, δεν εξηγείται αλλιώς. Kι ας υποκρίνονται το αντίθετο!!!

Ο Ολυμπιακός έγραψε έπος και στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Από τα χρόνια της Ριζούπολης και της παντοκρατορίας του «αξιοσέβαστου μονάρχη» Σωκράτη Κόκκαλη είχαν οι θρυλικοί οπαδοί του υπερπρωταθλητή την ευκαρία να βιώσουν τέτοιες συγκλονιστικές στιγμές. Ο Βαγγέλης του ελληνικού ποδοσφαίρου, μεγαλωμένος με τις λιμανίσιες αρχές περί ηθικής, μας έκανε όλους υπερήφανους με το θέαμα που έστησε ως σκηνικό στην «αρένα» του φαληρικού γηπέδου. Πραγματικά πρέπει να αισθανόμαστε περηφάνεια για τον υπερπρωταθλητή και για τους επικοινωνιολόγους του όπως ο ξεχωριστός Γιάννης Μώραλης. Οι φράσεις «εκτεταμένα επεισόδια δεν γίνονται στο Καραϊσκάκη» και «όποιος πετάξει οτιδήποτε ή προκαλέσει διακοπή δεν είναι Ολυμπιακός» θα καταγραφούν στο λεύκωμα με τις σοφίες των μεγάλων ανδρών του ποδοσφαίρου.

Γενιές και γενιές «ερυθρόλευκων» οπαδών έχουν γαλουχηθεί με αυτά τα «αρρωστημένα» ιδανικά. Αφιερωμένη στην παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου, είναι η 23η αγωνιστική του πρωταθλήματος, στο πλαίσιο της οποία διεξήχθη το προχθεσινό ντέρμπι των «αιωνίων». Σκοπός αν μη τι άλλο ιερός, μα τι ειρωνεία;;; Σε μια τέτοια συγκυρία, ο «καρκίνος» του ελληνικού ποδοσφαίρου απέδειξε με τον πλέον εμφανή τρόπο πως είναι εδώ!

Ήμουν πιτσιρικάς θυμάμαι, όταν εκείνη η «φυσιογνωμία», ο Παπουτσέλης σφύριζε πέναλτι στη «σέντρα» εις βάρος του Παναθηναϊκού, δίνοντας το έναυσμα για τη «χρυσή» εποχή της «παράγκας».

Έκτοτε, ο εν λόγω κύριος έγινε «είδωλο» για πολλούς εκκολαπτόμενους ρέφερι (Κασναφέρης, Μπριάκος, Ευθυμιάδης, Κουκούλας, Παπαδάκος, Δημητρόπουλος, Ζωγράφος, Ποντίκης και άλλοι). Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, ξεκινούσαν την «καριέρα» τους με ένα και μοναδικό στόχο. Να είναι ικανοποιημένο το «μεγάλο αφεντικό». Ο «θείος» του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Και κάπως έτσι, το ένα μετά το άλλο, τα πρωταθλήματα είχαν μία και μοναδική κατεύθυνση, τον Πειραιά. Ήταν τότε, που έπαιζαν 16 ομάδες «για να κερδάνε ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω». Δυστυχώς, το Αιγάλεω δεν κέρδιζε πάντα!!! Έτσι για να έχει και λίγο ενδιαφέρον το πρωτάθλημα, βρε αδερφέ.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, η ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει καταγράψει τα πάντα. Πρωταθλήματα στα «χαρτιά», πρωταθλήματα «πέτσινα», πρωταθλήματα «τρομοκρατίας» και το «ερυθρόλευκο κοντέρ» συνεχίζει να γράφει. Τίτλους που έπρεπε να βαφτούν κόκκινοι, με οποιοδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε κόστος.

Γενιές και γενιές «ερυθρόλευκων» οπαδών έχουν γαλουχηθεί με αυτά τα «αρρωστημένα» ιδανικά. Τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας πάλι δικά μας.

Προχθές βρεθήκαμε και πάλι στο ίδιο έργο θεατές. Δεν είναι τόσο η αλλοίωση του αποτελέσματος του ντέρμπι, από το θαυματουργό τρίο, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αυτό πανηγυρίστηκε και τα παρεπόμενα στη φυσούνα και τα αποδυτήρια.

Η ντροπή μοιάζει με λέξη άγνωστη για τους συγκεκριμένους «κυρίους». Πότε ντράπηκαν άλλωστε, για να συμβεί τώρα; Τελικά, καταλήγω σε ένα και μόνο συμπέρασμα. Κάθε ομάδα έχει τους παράγοντες και τους φιλάθλους που της αξίζουν.