Ουίσκι με πάγο Νο2

Πάμε πολλά χρόνια (δεκαετία ++), πίσω. Είμαι στην εξέδρα, βλέπω ματς της ομάδας μου και η «πουτάνα» η μπάλα δεν λέει να μπει μέσα. Ζοχάδα, αγωνία, νεύρα, υπερένταση. Κάποια στιγμή ο προπονητής κάνει αλλαγή. Ο ποδοσφαιριστής που βγαίνει πάει για λίγο στον πάγκο και στη συνέχεια φεύγει για τα αποδυτήρια. Αυτή ήταν η πρώτη αφορμή για να αρχίσω να «ξενερώνω» σαν οπαδός. Για να μην πω ότι έπαθα σοκ. Όταν ξαφνικά νιώθεις πόσο μαλάκας είσαι. Πόσο κορόιδο πιάνεσαι. Και δεν μιλάμε για κάποιον τυχαίο ποδοσφαιριστή, αλλά για έναν από τις βεντέτες. Από αυτούς που σαν οπαδός έχεις για ινδάλματα. Τους λατρεύεις. «Κι ενώ εσύ υποφέρεις στην εξέδρα, αυτουνού στα παπάρια του. Φεύγει για να πάει να κάνει το ντους του κι όλα τα άλλα...»

Όταν είσαι και πιτσιρικάς μάλιστα, νιώθεις κάτι να «σπάει» μέσα σου. Και μιλάμε για εποχές που όπως λένε οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές, σήμερα πλέον σαν παλαίμαχοι, ότι «εμείς οι Έλληνες πονάγαμε τη φανέλα. Όταν χάναμε ένα σοβαρό παιχνίδι, την άλλη μέρα ντρεπόμαστε να βγούμε από το σπίτι μας». Με την ιστορία βέβαια να λέει ότι σε κάθε ομάδα εκείνα τα χρόνια υπήρχανε δύο τρεις ποδοσφαιριστές που τα «απάζανε». Και δεν μιλάω μόνο για τις μικρές ή τις επαρχιακές ομάδες.

Μιλάω για Ολυμπιακούς, Παναθηναϊκούς, ΑΕΚ και τους τρεις της Θεσσαλονίκης. Για μεγάλα ονόματα, για διεθνείς, που όπως έλεγε η σχετική έκφραση «είχανε το χέρι στο γύψο». Κάτι που άρχισε σιγά σιγά να σταματάει με την καθιέρωση του επαγγελματισμού. Κι όχι αμέσως μάλιστα. Για κάποιους λοιπόν, η φανέλα που φοράνε είναι ιερή.

Για κάποιους άλλους πατσαβούρα. Σήμερα πλέον τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί. Το ζητούμενο στον κάθε ποδοσφαιριστή είναι ο επαγγελματισμός του. Το όπου γης και πατρίς που ισχύει στο ποδόσφαιρο έχει βάλει στην άκρη το συναίσθημα. Θα είσαι βλάκας αν περιμένεις να αγαπήσει την ομάδα σου ο όποιος ποδοσφαιριστής τυχαίνει να φοράει τη φανέλα της.

Δικαιούσαι όμως να έχεις την απαίτηση να είναι επαγγελματίας: Να δίνει στο γήπεδο αυτό που μπορεί, να είναι πειθαρχημένος και συνεπής στις υποχρεώσεις του. Κάπως έτσι φτάνουμε στην αμαρτωλή τριάδα της «Ένωσης». Γιάχιτς, Μπερνς και Γκερέιρο που, αντί να πάθουνε κατάθλιψη από την ήττα με 1-2 από τον Αρη, το ρίξανε έξω το Σάββατο το βράδυ και διασκεδάζανε σαν να μην τρέχει τίποτα.

Κάτι που προκάλεσε την οργή του Αδαμίδη (καλά αυτόν τον έχουν γραμμένο κανονικά), αλλά και του Χιμένεθ. Ο πρόεδρος τους έβαλε χέρι, αλλά πολύ περισσότερο ο προπονητής. «Όταν έχει χάσει η ομάδα, να είστε διακριτικοί. Μην προκαλείτε τον κόσμο, που είναι στενοχωρημένος από την ήττα. Σας είδαν οπαδοί της ΑΕΚ».

Τι μου λες; Κατ' αρχάς να πω ότι οι τρεις γλετζέδες δεν υπέπεσαν σε κανένα πειθαρχικό παράπτωμα. Με βάση τον εσωτερικό κανονισμό, η βραδιά του Σαββάτου μετά το ματς ήταν ελεύθερη χωρίς χρονικούς περιορισμούς. Δεν υπάρχει λοιπόν θέμα.

Κι αν οι οπαδοί της ΑΕΚ που τους είδαν να διασκεδάζουν μετά την ήττα από τον Αρη ήταν στενοχωρημένοι από το αποτέλεσμα, γιατί δεν κάθισαν στα σπίτια τους; Όπως βγήκαν έξω κι αυτοί, έτσι βγήκαν κι οι ποδοσφαιριστές. Ό,τι έκαναν οι οπαδοί, έκαναν κι οι παίκτες.

Φλασιά: Τώρα που έρχονται τα ντέρμπι κι έφτασε ο κόμπος στο χτένι, έρχεται και η ώρα του Σπάθα.

Αν ήταν έτσι, οι ποδοσφαιριστές του Πανσερραϊκού θα έπρεπε εδώ και πέντε μήνες να είναι εσώκλειστοι. Πέντε νίκες έχουνε κάνει όλες κι όλες. Όλες τις άλλες φορές όφειλαν να είναι στα σπίτια τους με τη δύση του ηλίου. Άντε να βγαίνανε έξω και μετά το ματς στο Καυτανζόγλειο με τον Ηρακλή που πήρανε την ισοπαλία. Αν το γενικεύσουμε μάλιστα, θα έπρεπε εδώ κι ένα χρόνο όλα τα νυχτερινά κέντρα στην Έλλάδα να είναι κλειστά, κι όλοι οι Ελληνες να ήταν κλειδωμένοι μέσα στα σπίτια τους. Αν δεν έχεις δηλαδή το δικαίωμα να διασκεδάσεις με μια ήττα στο κωλοποδόσφαιρο, πώς μπορείς να γλεντάς όταν η πατρίδα σου έχει χάσει κατά κράτος κι έχει χρεοκοπήσει; Όταν το σκορ ΔΝΤ-Έλληνες είναι 10-0; Όλα αυτά λοιπόν, είναι υπερβολές. Δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση από έναν ποδοσφαιριστή όταν χάνει να φοράει μαύρες πλερέζες. Απαίτηση έχεις μόνο να είναι επαγγελματίας στο γήπεδο, στις προπονήσεις και σε όλες τις συμβατικές υποχρεώσεις του.