Επειγόντως ψυχίατρο!

Μόλις μπήκε η άνοιξη, κάποιοι από τους παράγοντες στο ελληνικό ποδόσφαιρο μας έκαναν να ψαχνόμαστε αν πρέπει να επισκεφτούμε ψυχίατρο! Η ωραία ιστορία, ειδυλλιακή θα έλεγε κανείς, διαδραματίστηκε στη Σούπερ Λίγκα, το κέντρο του ποδοσφαίρου δηλαδή. Οι μικρές λεπτομέρειες (όπως εκείνο το… «να σε διακόψω, δεν θέλω να ολοκληρώσεις! Άκουσες εδώ μέσα τον πρόεδρο της Σούπερ Λίγκας, τον γενικό διευθυντή, τον αντιπρόεδρο, είπαμε πάρα πολύ σημαντικά πράγματα. Για να μη χάνεις το χρόνο σου, η επόμενη ερώτηση…»), οι μικρές λεπτομέρειες λοιπόν ίσως δεν έχουν τόση σημασία. Πάντα σε ένα μενού, από τα γκουρμέ μαγαζιά μέχρι τις μικρές λαϊκές ταβέρνες, εκείνο που είχε τη μεγαλύτερη σημασία ήταν το κυρίως πιάτο.

Ιδού λοιπόν μερικές «γεύσεις» από αυτό το κυρίως πιάτο των κυρίων παραγόντων.

• «Το ελληνικό ποδόσφαιρο προσφέρει χαρά και αποτελεί καταφύγιο, αποτελεί ιδέα για τα νέα παιδιά και προβάλλει την πατρίδα μας στο εξωτερικό». Μια πατρίδα καμένη και σπασμένη, που αδυνατεί να κάνει τα παιχνίδια της κανονικά. Γιατί αυτά προβάλλονται στο εξωτερικό. Τα διαρκή χάλια μας, που κάνουν τους ξένους να γελάνε. Και δεν είναι όλοι «πράκτορες του Καντάφι». • «Φταίει η αστυνομία που δεν κάνει καλά τη δουλειά της». Κι όταν την κάνει, όλοι πέφτουν να τη φάνε. Πρώτοι οι παράγοντες! • «Να μην πριονίζουν όλοι αυτοί που ζουν από το ποδόσφαιρο, και αναφέρομαι και στους δημοσιογράφους, το κλαδί που κάθονται». Μόνο που αυτό το κλαδί κάποιοι άλλοι το θεωρούν τσιφλίκι τους και το τινάζουν κατά το δοκούν! • «Φέτος δεν έγιναν επεισόδια μεταξύ των οπαδών των ομάδων». Βέβαια! Πού ακούστηκε να τσακώνεται κάποιος μόνος του; Γιατί όπου μπλέκονται με άλλους, γίνεται της «Λιβύης!». • «Η Λίγκα δεν είναι καρτέλ ισχυρών κι ο ισχυρισμός αυτός είναι αβάσιμος και συκοφαντικός». Σωστά. Γιατί τα καλά και συμφέροντα γίνονται σε άλλες πολιτείες. Εδώ δεν υπάρχουν ούτε… καλά, ούτε… συμφέροντα! • «Η Λίγκα δεν μπορεί να είναι το κατηχητικό της ενορίας του κύριου Μπιτσαξή». Πολύ σωστά. Στο κατηχητικό δεν πετάνε (ακόμα) κάθε είδους πέτρες! • «Έχουμε αξιόλογους πρώην διαιτητές για τη διαχείριση της ΚΕΔ και θα πρέπει να τους στηρίξουμε για να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς φόβο» Ποιος τους φοβίζει άραγε;

Όλα λοιπόν είναι καλώς καμωμένα. Και το γεγονός ότι «στραβά αρμενίζουμε» είναι προφανώς εμμονή ή αρρωστημένη ιδέα κάποιων ηλίθιων, ή σκέτων οπαδών του… κατά φαντασίαν ασθενή.

Πέρα από το θέμα της αξιοπιστίας (που πάντα και παντού είναι σοβαρό), όταν ο απλός φίλαθλος που θέλει απλώς να δει καλό ποδόσφαιρο νιώθει να κινδυνεύει στο γήπεδο, όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς οδοντόκρεμες. Ας ρωτήσουν λοιπόν και λίγο τον πελάτη που τόσο «κόπτονται» γι’ αυτόν. Τον πελάτη που δεν νιώθει και τόσο πολύ σίγουρο… καταφύγιο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τον πελάτη που δίνει πολλά και παίρνει ελάχιστα…

Για ν’ ανθίσει λοιπόν το κλαδάκι του ποδοσφαίρου και να θυμίζει πασχαλιά ή στολισμένη αμυγδαλιά, πρέπει να αλλάξουν πάρα πολλά. Γιατί σ’ αυτό το ειδυλλιακό τοπίο που μας παρουσίασαν, μπορούν να κατοικήσουν μόνο κόρακες. Χρειάζεται λοιπόν περισσότερη ειλικρίνεια απ’ όλους και βέβαια περισσότερη τόλμη απ’ αυτούς που έχουν το μαχαίρι. Κι αν υπάρχει και μεγαλύτερη ευγένεια, ακόμα καλύτερα…