Θεσσαλονίκη-Αθήνα

Kαλησπέρα σε όλους.

Ξέρω ότι η Θεσσαλονίκη «εκνευρίζεται» να τη λένε ερωτική πόλη. Και από αντίδραση σε αυτό, ψηφίζει ότι πιο αντιαισθητικό έχει βγάλει η ιστορία της πολιτικής. Ερωτική πόλη περισσότερο από όλες τις άλλες ήταν όταν έγινε η πρώτη πραγματική μητρόπολη φοιτητών, κάπου στη δεκαετία του ’60. Τη Θεσσαλονίκη τη χαρακτηρίζει ένας ανθρώπινος ρυθμός, μια ζωή «slow motion» σε σχέση με την Αθήνα (και «fast forward» σε σχέση με το Κιλκίς, φυσικά). Είναι μια πόλη που έχει αναγάγει την αυθεντικότητα, τη μαγκιά και την καλοπέραση σε προτεραιότητα. Η Θεσσαλονίκη είναι αδικημένη. Πρώτα από τον εαυτό της, αλλά και από το γεγονός ότι κανείς δεν έκανε ένα στρατηγικό σχέδιο αξιοποίησής της. Έχουμε δίκιο, αλλά το χάνουμε με τους τρόπους που αντιδρούμε. Γιατί αν η αντίδραση στην αδικία είναι ο Ψωμιάδης με 60% και τα συλλαλητήρια του Ανθιμου κατά των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, κανείς δεν θα μας πάρει στα σοβαρά. Εκτός αν όντως το κάνουμε για πλάκα!!!

Η Αθήνα έχει ένα σωρό προβλήματα. Καταρχήν έχει ένα σοβαρό πρόβλημα ταυτότητας. Δεν υπάρχει μέσος όρος Αθηναίου, δεν υπάρχει Αθηναίος. Υπάρχει ένα «ανθρωποφάγο χρονοδιάγραμμα καθημερινότητας». Υπάρχει μια απάθεια προς οτιδήποτε είναι μακριά από τη καθημερινότητα, υπάρχει σαφώς μια κονσερβοποίηση. Για το λόγο αυτό κανείς Αθηναίος δεν έχει την ευαισθησία ή τον χρόνο να νιώσει τι γίνεται έξω από τη γειτονιά του κι έξω από την πόλη του. Γι’ αυτό, ψάχνοντας να δημιουργήσει έναν ιδανικό προορισμό διαφυγής Σαββατοκύριακου, ονομάζει με ελαφρά τη καρδία τη Θεσσαλονίκη «ερωτική» (για σεξοτουρισμό), την Αράχοβα «μαγευτική», την υπόλοιπη Ελλάδα «επαρχία», με αποτέλεσμα να γίνεται αντιπαθής. Οι προτεραιότητες του Αθηναίου είναι «νεογιάπικες». Επενδύει στη μέρα, στη δουλειά, στον εαυτό του για να εξαργυρώσει τη νύχτα. Εκεί που κυριαρχούν τα λουλούδια, οι σαμπάνιες, γενικά οι υπερβολές.

Στην Αθήνα, ενδεχομένως λόγω περισσότερων καταστημάτων καλλυντικών, η γυναίκα θα προσπαθήσει να μαντέψει, με δύο, άντε τρεις ερωτήσεις το άρωμά σου. Στη Θεσσαλονίκη, επειδή η γυναίκα ξοδεύει και το τελευταίο δευτερόλεπτο στο τμήμα με τα γυναικεία, απλά θα σε ρωτήσει τη μάρκα. Για να την πάρει δώρο στον επόμενο.

Αν προτείνεις το μέρος που θα συνεχιστεί η βραδιά να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις διαφορετικές αντιδράσεις. Στην Αθηναία αν προτείνεις δείπνο, θα κοιτάξει αν φοράς πουκάμισο ή σακάκι, για να δει αν μπορεί να σε πάει στο αγαπημένο της σικ εστιατόριο, όπου θα σε δουν οι συγκεκριμένοι σικ φίλοι της. Αν προτείνεις clubbing θα κοιτάξει τα παπούτσια σου και το τζιν, για να δει αν μπορεί να σε παρουσιάσει στους trendy παλιούς συμμαθητές της και τέλος, αν προτείνεις μπουζούκια, θα κοιτάξει το ρολόι σου για να δει αν μπορείς να «υποστηρίξεις μια υπερπαραγωγή στη ρίψη γαρύφαλλου» που θα σε πάει γρήγορα γρήγορα στο πρώτο τραπέζι Ρέμο!

Η Θεσσαλονικιά είναι πιο αγαθή σαφώς. Θα σου αφήσει εντελώς την πρωτοβουλία τσεκάροντας αν είσαι αρκετά «Ανατολίτης», «μαγκάκος», θα πει ένα «ό,τι θες εσύ» κι εσύ απλά θα πρέπει αυτό που θες να είναι αυτό που είχε φανταστεί τις 3,5 ώρες που είχε περάσει σε beaute και καθρέφτη για να βγει μαζί σου. Εννοείται ότι στη Θεσσαλονίκη θα τα κάνεις όλα: φαγητό, μπουζούκια, club…

Στη διάρκεια της αθηναϊκής βραδιάς θα πρέπει να φας με το σωστό μαχαιροπίρουνο ακόμη και «fingerfood», να δοκιμάσεις κρασί πριν τη σερβίρεις (ακόμη καλύτερα να δείξεις πως κατάλαβες ότι το κρασί χρειάζεται αλλαγή), να μιλάς σαν να έχεις κολλημένες στα ούλα φλούδες από φυστίκι και προσπαθείς με το εσωτερικό των χειλιών να τις απομακρύνεις (τραβηγμένα και δραματοποιημένα με μορφασμούς τα φωνήεντα). Πρέπει να φαίνεσαι και να κάνεις κάτι για να σε θαυμάσει ανάμεσα σε πάρα πολλούς άλλους «βιομηχανοποιημένους μαλάκες». Που σημαίνει ότι πρέπει να φωνάζεις περισσότερο, να γελάς με πιο αστραφτερό χαμόγελο ή να ανοίγεις περισσότερες σαμπάνιες και να πετάς περισσότερους δίσκους λουλούδια. Στη χειρότερη των περιστάσεων, ας είσαι εκείνος που έχει τους περισσότερους γνωστούς στο μαγαζί.

Στη Θεσσαλονίκη πρέπει να ξέρεις από καλό φαγητό, ας είναι και ταβέρνα. Πρέπει να μαντέψεις τι της αρέσει να φάει, πρέπει να τρως και να πίνεις πολύ (σίγουρα περισσότερο από εκείνη και μερικές φορές δεν είναι εύκολο). Πρέπει να μιλάς σαν να έχει κολλήσει η φλούδα από το φυστίκι στον ουρανίσκο σου και κάθε φορά που προφέρεις το «λ» να προσπαθείς με τη γλώσσα να την απομακρύνεις (τη φλούδα). Πρέπει μέσα σε 2-3 λεπτά να έχεις κλείσει τραπέζι όπου αποφασίσεις και σίγουρα πρέπει να έχεις ανοίξει ένα ελληνοτουρκικό λεξικό και να έχεις πρόχειρα 5-6 υποκοριστικά: γιαβρί, σουτζουκ, λουκουμ κ.λ.π. Σαφώς, πρέπει να είσαι υπερβολικός σε όλα! Όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά!

Το σεξ στην Αθήνα είναι με ελάχιστα προκαταρκτικά (όπως το Ολυμπιακός-ΑΕΚ, ας πούμε), συχνή αλλαγή στάσεων, ακροβατικά (σωματικά και λεκτικά), ειδικά από τότε που η Τζούλια κι η Μαριάννα από vips του διπλανού καναπέ στο Villa έγιναν πρότυπα απενοχοποίησης! Μετά το σεξ η κοπέλα ντύνεται, φεύγει, γιατί μένει μιάμιση ώρα μακριά και το πρωί δουλεύει.

Στη Θεσσαλονίκη τα προκαταρκτικά είναι απαραίτητα. Και ξεκινούν από δύο ώρες φιλιά στο αυτοκίνητο, γιατί εννοείται ότι σε πρώτη φάση δεν θα υπάρξει συνέχεια, καθώς δεν θέλει να την περάσεις για καμιά... Αθηναία που ξεβρακώνεται από το πρώτο ραντεβού! Μόλις δείξεις ότι σέβεσαι την απόφασή της και πας να φύγεις, σε 10-15 λεπτά είσαι στο κρεβάτι της!! Διαλέγεις από μια γκάμα παραδοσιακά προκαταρκτικά, ψάχνετε μαζί να βρείτε τα ευαίσθητα σημεία της (αχ αχ αχ... εκεί!!! εκεί!!! Λες και τα βρίσκει πρώτη φορά) και τρεις στάσεις (πάνω, κάτω, πίσω). Προσέχεις από που την πιάνεις για να μην ακούσεις το μυθικό «πρόσεξε την τρέσα» (κι εγώ μετά έμαθα ότι η τρέσα είναι τα extensions!). Tο κάνεις 1-2 φορές και μετά ετοίμασε τη μασχάλη σου για μούδιασμα! (χαχα!). Γιατί αφού σου έκανε τη χάρη να πηδηχτεί μαζί σου από το πρώτο βράδυ, εννοείται ότι πρέπει να κατσικωθεί στην αγκαλιά σου μέχρι το πρωί. Τουλάχιστον θα σου φτιάξει πρωινό, όπως της έμαθε η Σμυρνιά μαμά ή γιαγιά της. Κι όταν θα πίνεις τον καφέ σου, θα προσπαθήσει να σου εκβιάσει μια συμφωνία για την ημερομηνία του επόμενου ραντεβού.

Τελικά, ποτέ μου δεν κατάλαβα τι είναι αυτό που χωρίζει Θεσσαλονίκη-Αθήνα, πέρα ίσως από μια ποδοσφαιρική κόντρα ΠΑΟΚ και ΠΟΚ. Στην ουσία όμως και αυτή η κόντρα, που σαφώς είναι κυρίως μονόπλευρη (ΠΑΟΚ εναντίον όλων κι όχι όλοι εναντίον ΠΑΟΚ δηλαδή) είναι στο δικό μου μυαλό μια κόντρα πλούσιου-φτωχού που δεν έχει τοπικιστικά χαρακτηριστικά.

Οι δύο πόλεις, θεωρώ ότι κοροϊδεύει η μία τα κουσούρια της άλλης και ανακυκλώνονται σε ανανεώσεις ή αναπαλαιώσεις παλιών lifestyle, αφήνοντας στην άκρη την πρωτοτυπία, τη δημιουργικότητα και την ευρηματικότητα.