«Ο Εραστής» των τίτλων»

Ηταν ένα πρωινό το φθινόπωρο του 2003. Ενας 42χρονος φιλόδοξος προπονητής, σοβαρός και «μαζεμένος» ερχόταν στο αεροδρόμιο Λάρνακας από τη Θεσσαλονίκη και πήγαινε κατευθείαν στον Αρχάγγελο (προπονητικό κέντρο του ΑΠΟΕΛ) για να παρουσιαστεί από τη διοίκηση Πρόδρομου Πετρίδη. Ο κόσμος του ΑΠΟΕΛ ήταν πολύ συγκρατημένος, σχεδόν απογοητευμένος που ο πρόεδρος και το συμβούλιο είχαν επιλέξει έναν άνθρωπο άγνωστο, μη εμπορικό όνομα, χωρίς ιδιαίτερη προβολή από τα μέσα στην Ελλάδα, χωρίς ούτε καν μάνατζερ (και στην ποδοσφαιρική του καριέρα δεν είχε ποτέ του μάνατζερ), σε μία δύσκολη περίοδο στην οποία η ομάδα ναι μεν ήταν αήττητη στις 11 πρώτες αγωνιστικές, είχε όμως ήδη τρεις ισοπαλίες και δύο ομάδες που προπορεύονταν. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς όμως πολύ σύντομα αρχίζει να πείθει. Το ΑΠΟΕΛ παρουσιάζει μία εντυπωσιακή αλλαγή από παιχνίδι σε παιχνίδι, καθαρίζει το ένα ντέρμπι μετά το άλλο κάνοντας αρχή με την Ομόνοια (με σκόρερ το Χαραλαμπίδη) και εν τέλει κατακτά το πρωτάθλημα με μία μόλις ήττα από την Ομόνοια σε ένα σχεδόν αδιάφορο παιχνίδι στην προτελευταία αγωνιστική.

Δειλά-δειλά το όνομα Γιοβάνοβιτς γίνεται σύνθημα στα χείλη των οπαδών. Στην επόμενη χρονιά και αφού είχε μία εξαιρετική Ευρωπαϊκή παρουσία ενώ κατέκτησε και το Σούπερ Καπ, σε 19 αγωνιστικές το ΑΠΟΕΛ είναι πρώτο και αήττητο και ο Ιβάν εκδιώκεται μετά την πρώτη ήττα στην 20στή αγωνιστική από την ΑΕΚ. Ηταν μία άδικη απόφαση την οποία με παρρησία ο Πρόδρομος Πετρίδης αναγνώρισε ως λανθασμένη λίγα χρόνια αργότερα. Η φυγή του Ιβάν μάλιστα, ίσως στοίχισε στο ΑΠΟΕΛ τότε, την κατάκτηση ενός ακόμη πρωταθλήματος... Για όσους έζησαν από κοντά τον Γιοβάνοβιτς ήταν δεδομένο και θέμα χρόνου ότι θα επέστρεφε στο ΑΠΟΕΛ.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς επανήλθε τον Ιανουάριο του 2008 και βρήκε μία ομάδα με πολλά προβλήματα, εκτός στόχων στο πρωτάθλημα λόγω των αρκετών ανεπιτυχών αποτελεσμάτων και λαβωμένη από το ξεκίνημα εκείνης της σεζόν, καθώς είχε αποκλειστεί από το Τσιάμπιονς Λιγκ από την Μπάτε. Γνωρίζοντας καλά τα κατατόπια του Αρχάγγελου και πιο ώριμος και κατασταλαγμένος προπονητικά, άρχισε τη δουλειά υιοθετώντας ορισμένες επιλογές του Μαρίνου Ουζουνίδη στις μεταγραφές Ιανουαρίου (Χάτζι, Μπρούρσε, Μίρο) και επαναφέροντας ο ίδιος στο ρόστερ τον Κωνσταντίνο Χαραλαμπίδη. Ταυτόχρονα έφερε ξανά κοντά του τον Γιάννο Ιωάννου, προσέλαβε νέο γυμναστή, το Γιώργο Παρασκευά και κράτησε στο team τον Φώτη Στρακόσια. Λίγους μήνες αργότερα ήρθε και ο Πρέτραγκ Ερακ.

Σε διάστημα λίγων εβδομάδων «καθάρισε» τον Αρχάγγελο από ορισμένους παίκτες που δεν μπορούσαν να βοηθήσουν και έβαλε ως πρώτιστο στόχο το Κύπελλο. Τα πολλά προβλήματα τραυματισμών και οι αδυναμίες στο ρόστερ δεν στάθηκαν ικανές να εμποδίσουν μία τεράστια και εμφανέστατη βελτίωση στην αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Η επιβράβευση ήρθε στον τελικό του Κυπέλλου, όταν με συνοπτικές διαδικασίες και με εξαιρετική εμφάνιση το ΑΠΟΕΛ πήρε το τρόπαιο νικώντας δίκαια και σχετικά εύκολα την πρωταθλήτρια Ανόρθωση με 2-0. Ο Ιβάν έβαζε και πάλι τη σφραγίδα του σε μία επιτυχία και άρχιζε να πείθει ακόμα και εκείνους που τον αμφισβήτησαν έντονα στην προηγούμενη θητεία του..

Ο Γιοβάνοβιτς και η διοίκηση Ζιβανάρη επιχειρούν την πρώτη επί των ημερών Ιβάν μεγάλη αναδιάρθρωση στο ρόστερ. Ερχονται στην ομάδα ποιοτικοί ποδοσφαιριστές όπως οι Πουρσαϊτίδης, Χιώτης, Ονουάτσι, Κοσόφκσι και Ζεβλάκοφ και το νέο ΑΠΟΕΛ που έμελλε να υλοποιήσει το μεγάλο όνειρο, αρχίζει να δίνει δείγματα γραφής στην Ευρώπη με την τεράστια επιτυχία στο Βελιγράδι και την πρόκριση σε βάρος του Ερυθρού Αστέρα. Το ΑΠΟΕΛ κατακτά και πάλι το Σουπερ Καπ και αρχίζει το πρωτάθλημα εν μέσω ωστόσο προβλημάτων διοικητικών, που σύντομα αναγκάζουν τον άνθρωπο που ξανάφερε το Γιοβάνοβιτς στην ομάδα, τον Κυριάκο Ζιβανάρη, να υποβάλει παραίτηση. Ο ίδιος υποδεικνύει ως αντικαταστάτη του, το Φοίβο Ερωτοκρίτου.

Η ομάδα του Ιβάν πρόλαβε πριν φύγει ο πρόεδρος να του χαρίσει μία τεράστια τότε νίκη επί της Ομόνοιας, σε ένα ντέρμπι που ξεδίπλωσε τις μεγάλες αρετές της με «απρόσμενες» κινήσεις από τον προπονητή της (Ονουάτσι). Υστερα από έναν πρώτο γύρο με νίκες στα ντέρμπι και απώλειες σε θεωρητικά ευκολότερα παιχνίδια το ΑΠΟΕΛ αρχίζει να γράφει ιστορία. 16 συνεχόμενες νίκες και μία ισοπαλία χαρίζουν τον τίτλο και επαναφέρουν τον αυτοκράτορα και τον προπονητή του στην κορυφή. Το ΑΠΟΕΛ είναι πρωταθλητής με φοβερά στατιστικά και ο Γιοβάνοβιτς απολαμβάνει πια της καθολικής αναγνώρισης... Δείχνει ξεκάθαρα ότι έχει μία «ερωτική» σχέση με τους τίτλους...

Ο «εραστής των τίτλων» έψαχνε από καιρό την Ευρωπαϊκή καταξίωση και την υλοποίηση του μεγάλου ονείρου. Οι δύσκολες κληρώσεις με Παρτίζαν και Κοπεγχάγη δεν εμποδίζουν το «εκνευριστικά» πειθαρχημένο ΑΠΟΕΛ από το να υλοποιήσει το μεγάλο όνειρο. Η πρώτη πρόκριση πανηγυρίστηκε στο Βελιγράδι και η δεύτερη στο ΓΣΠ. 22 χιλιάδες «σεληνιασμένοι» Αποελίστες αποθέωσαν τον μεγάλο στρατηγό και την ομάδα του. Το άπιαστο όνειρο γινόταν πραγματικότητα, τα γήπεδα έσφυζαν από ζωή, τα χρέη έφυγαν, τα ταμεία είδαν επιτέλους το χρώμα του χρήματος και το ΑΠΟΕΛ διένυε την πιο λαμπρή του πορεία από τη μέρα της ίδρυσης του.

Η Ευρωπαϊκή περιπέτεια των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ τελείωνε στο Στάμφορντ Μπριτζ λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2009. 6000 «μεθυσμένοι» Αποελίστες φώναζαν «σε ευχαριστώ Θρύλε Θεέ»... Ο Γιοβάνοβιτς έσφιξε τα δόντια γιατί αποκλειόταν με το 2-2 με την Τσέλσι, όμως αμέσως μετά όταν συνειδητοποιούσε που βρισκόταν και τι έκανε η ομάδα του, χαμογέλασε... Το όνειρο τελείωνε όμως γινόταν ταυτόχρονα ο επόμενος διαχρονικός και μεγάλος στόχος του ΑΠΟΕΛ. Το τίμημα του ανεπανάληπτου μα και μεγαλύτερου και κουραστικότερου Ευρωπαϊκού ταξιδιού ήταν η απώλεια του πρωταθλήματος και η ήττα στον τελικό του Κυπέλλου από τον Απόλλωνα. Ορισμένοι μάλιστα κατηγόρησαν τον Ιβάν ότι ενώ τα ταμεία ήταν γεμάτα πήρε μόνο το Μαρσίνιο και τον Κουτσόπουλο χωρίς να ενισχύσει ουσιαστικά την ομάδα. Η αλήθεια όμως ήταν ότι ο προπονητής αφενός εμπιστευόταν την ομάδα που πήγε στα αστέρια και αφετέρου δεν ήθελε να ξοδεύει ασύστολα τα χρήματα που ήρθαν στο ταμείο με κόπο και αίμα, με επιλογές χειμώνα που πάντοτε εμπεριέχουν μεγάλο ρίσκο και εν πάση περιπτώσει δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνες του καλοκαιριού.

Ο Ιβαν Γιοβάνοβιτς και η ομάδα του δεν άργησαν να δώσουν τις πρώτες απαντήσεις. Οι μεταγραφές, όχι πολλές στον αριθμό, σκορπούν τον ενθουσιασμό και τα πρώτα δείγματα της ομάδας στην Ευρώπη προκαλούν τον «πανικό» στους εντός Κύπρου αντίπαλους. Τάουρας Λιθουανίας και Γιάπλονετς Τσεχίας αποκλείονται με συνοπτικές διαδικασίες από το ΑΠΟΕΛ ενώ η πανίσχυρη Ισπανική Χετάφε με σύμμαχο την τύχη καταφέρνει να στερήσει στην παράταση από τον Ιβάν και τους παίκτες του τη συμμετοχή στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ. Η προσπάθεια ήταν τεράστια κι όσο κι αν η αντίπαλος ήταν από την αρχή το φαβορί, ο αποκλεισμός επηρέασε την ομάδα στα πρώτα στάδια του πρωταθλήματος. Ο Γιοβάνοβιτς όμως επαναφέρει όλους στην Κυπριακή πραγματικότητα και το ΑΠΟΕΛ ακολουθεί μία ξέφρενη πορεία προς τον τίτλο.

Διαχειρίζεται με μαεστρία όχι μόνο τις πολλές επιτυχίες αλλά και τις λιγοστές αποτυχίες. Δεν αποδέχεται σε καμία περίπτωση τον τίτλο του φαβορί και κρατά όλους σε εγρήγορση όποια κι αν είναι η διαφορά. Η διοίκηση στηρίζει πάντα τον Ιβάν και ελίσσεται στους δικούς του ρυθμούς. Στο τέλος όλοι μαζί δικαιώνονται όπως συμβαίνει πάντα με το Γιοβάνοβιτς και πανηγυρίζουν πάνω στην Ομόνοια, την οποία κέρδισαν τρεις φορές, το τρίτο πρωτάθλημα επί των ημερών του Ιβάν στο ΑΠΟΕΛ. Ολοι μιλούν πριν και μετά την κατάκτηση του 21ου για μία ομάδα μοντέλο, δημιούργημα του προπονητή της. Μία ομάδα με συνέπεια, με πειθαρχία, με σταθερότητα και με σοβαρότητα. Μία ομάδα συνόλου που αξιοποιεί όλες της τις δυνατότητες.

Μετά και τη χθεσινή, επική νίκη-ανατροπή επί της Ζενίτ, τα όνειρα, για την ομάδα του «εραστή των τίτλων», του κορυφαίου προπονητή που εργάστηκε ποτέ στην Κύπρο, δεν σταματούν πουθενά...