«Δεν θέλουν απλά τη νίκη»

Καλησπέρα σε όλους.

Ανέκαθεν, η Eλλάδα ήταν η χώρα του διπολισμού σε όλα τα επίπεδα. ΠΑΣΟΚ εναντίον Νέας Δημοκρατίας. Αρης εναντίον ΠΑΟΚ. Παναθηναϊκός εναντίον Ολυμπιακού. Ο «καλός» και ο «κακός» να εναλλάσσεται στα πιο πάνω αλλά και σε άλλα πολλά, αναρίθμητα ντουέτα με ορίζοντα τετραετίας, πενταετίας, δεκαετίας. «Εσείς καταντήσατε έτσι τη χώρα» (οι μεν). «Ναι αλλά τι παραλάβαμε» (οι δε). «Εσείς δημιουργείτε τα επεισόδια» (οι μεν). «Ναι αλλά ποιος μας προκάλεσε;». Ο αντίλογος (των δε). Το πρώτο υβριστικό σύνθημα που άκουσα ποτέ σε γήπεδο έλεγε κάτι για το Bαρδινογιάννη και για τσάτσους. Εγώ τον μοναδικό Tσάτσο που ήξερα τότε ήταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν είχα ιδέα πως μπορεί να συνδέεται με έναν κύριο που από όσο άκουγα στα αθλητικά ήταν πρόεδρος του Παναθηναϊκού.

Ακολούθησαν τα «χρόνια» του Κοσκωτά, της τράπεζας Κρήτης, των άπειρων μεταγραφών από τον μεγιστάνα του Ολυμπιακού, που πάλευε με κάθε τρόπο να εγκαθιδρύσει τη δική του αυτοκρατορία. Σαλιαρέλης, επιστήμονες και μετά τα χρόνια δόξας και «απόλυτης κυριαρχίας» του Σωκράτη Κόκκαλη. Ουδέποτε το ποδόσφαιρο ήταν ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Ιστορίες ύβρεων, χυδαίων συνθημάτων, πολεμικών ανακοινώσεων, επεισοδίων μεταξύ οπαδών, με τραυματίες και νεκρούς. Ένας αληθινός πόλεμος για το ποιος θα επικρατήσει. Όχι μέσα στο γήπεδο, γιατί αυτό δεν έχει τόσο μεγάλο γούστο, αλλά κυρίως έξω από αυτό. Καθεμία από τις δύο πλευρές παλεύει για το πως θα «τρυπήσει» την άλλη με αθέμιτο τρόπο, γιατί έτσι θα πονέσει πιο πολύ. Σήμερα διανύουμε την εποχή του Ολυμπιακού με τέτοιο τρόπο που θα έκανε τον Κόκκαλη να «πεθάνει από τη ζήλεια!». Οι μεγαλύτεροι προλάβανε και την εποχή του Παναθηναϊκού.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν θέλουν απλά τη νίκη αλλα θέλουν κάτι περισσότερο: το περιβόητο «πού... και ξύλο». Με το σιγοντάρισμα και της διαιτησίας. Όσο πιο παράτυπα και παράνομα γίνεται. Με κάθε αντίπαλο! Η δυνατότητα να «υπερισχύει» ο καθένας τους επί οποιουδήποτε αντιπάλου «βαφτίστηκε» μαγκιά και ικανότητα. Μπορούσαν να μην κατέβουν καν στο γήπεδο και να διεξάγουν δυο αγώνες μέσα σε μια χρονια μεταξύ τους για να δουν ποιος είναι ο πιο μάγκας και πιο ικανός σύμφωνα με τα παραπάνω κριτήρια; Θα το κάνανε. Είναι δυστυχώς κοινωνικό το φαινόμενο, ο ισχυρός νοιώθει πρόκληση όταν του δίνεται η ευκαιρία να κάνει την δουλειά του πέρα από κανόνες, λαδώνοντας ή έχοντας γνωριμίες ή επικαλούμενος την ισχύ του. Ο Mητροπολίτης θα επικαλεστεί την δύναμη της Εκκλησίας για να καταφέρει το ακατόρθωτο. Ο έχων υποθέσεις στη δικαιοσύνη θα κοιτάξει να βρει πρόσβαση στους «λειτουργούς» της δικαιοσύνης. Επειδή ξέρει ότι αν δεν το κάνει θα το κάνει ο ίσος σε ισχύ αντίδικος. Έτσι γίνεται στην Ελλάδα.

Και είναι φανερό, ότι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού δεν πληγώθηκαν τόσο για την ήττα αφού επί τις ουσίας το Πρωτάθλημα ήταν μάλλον «χαμένη υπόθεση», αλλά για το νταηλίκι που φάγανε. Για τον τσαμπουκά, που υποστήκανε αλλά στον οποίο έχουν υποβάλλει άπειρες φορές και οι ίδιοι σε αρκετούς πιο αδύνατους από αυτούς. Αυτό πόνεσε. Είναι σαν να βρεθήκανε στο δρόμο μόνοι και φάγανε ξύλο από 5-6 χωρίς να είναι κανείς δίπλα τους ικανός να αντιδράσει. Δεν πρόκειται να τους λυπηθώ. Για κάθε Παναθηναϊκό υπάρχει κι ο δάσκαλός του. Από την στιγμή που εσύ ο ίδιος συναίνεσες έστω και σιωπηρά σε αυτούς τους όρους του παιχνιδιού με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη (κι έχεις κάνει τα ίδια πράγματα στο παρελθόν), είναι υποκριτικό να μυξοκλαίς μετά.

Στους «χαμένους» της χρονιάς αλλά και της βραδυάς του Σαββάτου, να προσμετρήσουμε και τον «αγαπημένο», Βασίλη Τοροσίδη. Εδώ και καιρό η συμπεριφορά του παραβίασε τη λεπτή γραμμή. Με το σπαθί του είναι ο αρχηγός. Ο αρχηγός της Θύρας 7 όμως, όχι του Ολυμπιακού... Τρέχα, Βασίληηηη!!!