«Έτσι είναι οι άνθρωποι»

Καλή σας μέρα.

Ο Κόνραντ Αντενάουερ, ήταν καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας, δεν ζει από το 1967, αλλά κάποια από τα λόγια του έχουν σημαδέψει κάποιους για πάντα. Κάποιους όπως τον Ότο Ρεχάγκελ.

Παλιότερα, όταν ο αθλητικός αθηναϊκός Τύπος ήταν πυρ και μανία μαζί του γιατί δεν καλούσε τον Τσιάρτα ή ίσως γιατί καλούσε τον Τσιάρτα (δεν έχει σημασία πια), ο Ρεχάγκελ σε μια συνέντευξή του είχε επικαλεστεί τα λόγια του καγκελάριου: «έτσι είναι οι άνθρωποι, άλλοι δεν υπάρχουν». Δεν έγινε ιδιαίτερα αντιληπτό, αλλά τα λόγια αυτά εκτός από σοφά ήταν και λίγο απαξιωτικά. Ήταν λόγια του στυλ, «η ζωή με έριξε να συνεργαστώ μαζί σας, τι να κάνουμε, θα το υποστώ».

Μάλλον είχε δίκιο. Σε κάποια πράγματα σίγουρα είχε, αλλιώς το Euro 2004 δεν θα ήταν η κορυφαία στιγμή του ελληνικού αθλητισμού, αλλιώς τα πρώτα χρόνια συνεργασίας δεν θα μετατρεπόταν η Εθνική από πεδίο ασκήσεων εγωισμών του Γεωργάτου και του Ντέμη για το ποιος θα φοράει τη φανέλα με το 9, σε ένα οργανωμένο γκρουπ φιλόδοξων ανθρώπων. Κάπου εδώ όμως, τελειώνουν οι υπερβολές και αρχίζει η αλήθεια.

Ο Ότο Ρεχάγκελ αντιμετώπιζε την Ελλάδα με έναν περίεργο τρόπο. Ίσως όπως μας άξιζε, με μια δόση απαξίωσης, ίσως κάπως υπεροπτικά λόγω καταγωγής, αλλά μας κοιτούσε περίεργα. Από ένα σημείο και έπειτα, δεν έμενε ποτέ στο νοικιασμένο σπίτι του στην Αθήνα, μέχρι η ΕΠΟ να το ξενοικιάσει εντελώς. Οι ελληνικές εφημερίδες και οι δημοσιογράφοι τους, τον ενδιέφεραν ελάχιστα. Στις αποστολές δεν μιλούσε καν μαζί τους αν δεν υπήρχε λόγος, αντίθετα διάβαζε προσεκτικά ακόμα και τα μονόστηλα στην αγαπημένη του Frankfurter Allegmanie. Ελληνικά δεν έμαθε ποτέ, ακόμα και το «Καλημέρα» και το «Σήμερα είναι μια όμορφη μέρα» το έλεγε μόνο όταν είχε κερδίσει. Και έκπληκτοι, όσοι τον παρακολουθούσαν από κοντά, παρακολουθούσαν στις συνεντεύξεις τύπου που γίνονταν παρουσία Γερμανών δημοσιογράφων τον Ρεχάγκελ να αλλάζει πρόσωπο, να γίνεται από ξερός, ομιλητικός από κοφτός, αναλυτικός από υπερόπτης, σχεδόν υπερασπιστής του έργου του. Και όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, όπως για παράδειγμα στο Euro 2008 δεν επέστρεφε καν στην Αθήνα με την ομάδα. Προτιμούσε την γυναίκα του και κάποιο παγωμένο θέρετρο. Αν είχε κάτι να πει, το έλεγε σε κάποια συνέντευξη που χρειαζόταν μετάφραση. Ποτέ απευθείας.

Αυτό δεν είναι ένα κείμενο κατά του Ρεχάγκελ. Το αντίθετο μάλιστα. Προφανώς ο άνθρωπος δίδαξε με τον ίσως εκκεντρικό, σίγουρα όμως ξεκάθαρα ευρωπαϊκό τρόπο του, πως οι Έλληνες «ιθαγενείς» μπορούν να πετύχουν πράγματα. Σίγουρα υποτίμησε το ελληνικό ταλέντο, μη προσπαθώντας να δημιουργήσει επιθετικό ποδόσφαιρο. Σίγουρα ανέχθηκε και αυτός καταστάσεις απ’ αυτές που λένε πως πρέπει να τις «σκοτώνεις μικρές» γιατί μετά θα μεγαλώσουν και θα σου πουν πως «έλα μωρέ ποιος Γερμανός; Εμείς τα κάναμε όλα και αυτός έπαιρνε τη δόξα». Σίγουρα στα τελευταία του χρόνια κουράστηκε και αφέθηκε λιγότερο ορεξάτος στην εκμετάλλευση του ονόματος και της δουλειάς του, από προέδρους της ΕΠΟ που όταν έβλεπαν τα σκούρα, φώναζαν «Παραμονή Ρεχάγκελ» για να μην χάσουν τη θεσούλα τους. Αλλά όλα αυτά είναι παρελθόν. Και ο τρόπος με τον οποίο έγινε η τελετή του αποχαιρετισμού, περιγράφει και την συνεργασία: Όχι και τόσο θερμή, όχι και τόσο ρομαντική, περισσότερο «διεκπαιρεωτική». Σίγουρα του άξιζε κάτι καλύτερο.

Σίγουρα όμως, δεν τον νοιάζει καν! Γιατί πολύ απλά, ο φουλ ορθολογιστής, Ότο Ρεχάγκελ, ήρθε κάποτε σε μια εθνική ομάδα που ήταν χύμα στο κύμα, την έβαλε σε μια σειρά διώχνοντας όλο το «περιττό λίπος» και στη συνέχεια κατάφερε με μια σειρά «μέτρων «λιτότητας», να την βάλει στην ελίτ των καλύτερων εθνικών ομάδων, και όχι μόνο της Ευρώπης. Το προχθεσινό φιλικό ήταν μια ακόμη ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε πώς μας βλέπουν. Ο προπονητής του Καναδά, «μας ευχαρίστησε» που του διαθέσαμε το υψηλό επίπεδό μας και δώσαμε στην ομάδα του την ευκαιρία να κάνει έναν «έλεγχο προόδου». Η Ελλάδα με τους Έλληνες ποδοσφαιριστές της είναι το νούμερο δέκα στον κόσμο. Αν υπάρχει στη χώρα μας άλλη ποδοσφαιρική ομάδα με όσους ξένους θέλει, να είναι νούμερο δέκα στο διεθνή χώρο στον οποίο συναγωνίζεται, να την κοιτάξουμε, να της πούμε κι ένα μπράβο. Εγώ, δεν ξέρω καμία.