«Ολυμπιακοί» αγώνες στο Βόλο!

Καλή εβδομάδα σε όλους.

Μεσογειακοί αγώνες στο Βόλο δεν γίνονται. Το πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων, όμως, αναβίωσε στην πόλη χθες το απόγευμα. Ο Αχιλλέας με τον Βαγγέλη χέρι- χέρι, ο κόσμος στις εξέδρες μια αγκαλιά και με μια φωνή πανηγύρισε το γκολ του Φουστέρ και η ομάδα του Πειραιά «έφυγε» με 1-0 από το Πανθεσσαλικό. Ο Αχιλλέας Μπέος με τον Βαγγέλη Μαρινάκη πήγαν στα παιδιά των Ακαδημιών των δύο ομάδων για να τα χαιρετήσουν, όπως είχε γίνει και στο «Καραϊσκάκης». Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού είδε το ματς μαζί με τους οπαδούς της ομάδας του, όπως έκανε και στην Τρίπολη.

Οι οπαδοί, όλοι μαζί, μια αγκαλιά. Νεκρές ζώνες δεν υπήρχαν. Το «πνεύμα του Ολυμπιακού» σε όλο του το μεγαλείο. Όλος ο Βόλος μια αγκαλιά.

«Αυτή» είναι η Σούπερ Λίγκα. «Αυτό» είναι το ποδόσφαιρο. Το «καθαρό» πνεύμα της προσπάθειας. Χωρίς αντιπαλότητες, χωρίς πάθη, χωρίς εντάσεις. Τι σημασία έχει ποιος θα κερδίσει; Το ποδόσφαιρο έτσι κι αλλιώς βγήκε νικητής, γιατί τον «άλλον νικητή» τον ξέραμε από πριν.

Ως φίλαθλοι, ως οπαδοί, είμαστε καχύποπτοι. Κι αυτό οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Το ερώτημα είναι αν είμαστε εκ φύσεως καχύποπτοι, αν γίναμε στην πορεία από μόνοι μας ή αν μας έκαναν αυτοί που διοικούν τις ομάδες μας με τα καμώματά τους κι εκείνοι που «καλύπτουν» αυτά τα καμώματα μέσω των οπαδικών (κωλο)φυλλάδων.

Ας πούμε πως βλέπουμε ένα όνειρο. Είμαστε στην Αγγλία για παράδειγμα. Σε ένα παιχνίδι πρωταθλήματος, η θεωρητικά «μικρή» γηπεδούχος ομάδα, που πριν από λίγες ώρες ολοκλήρωσε μια σημαντική μεταγραφική κίνηση αποκτώντας παίκτη από μεγάλο σύλλογο, δίνει το μεγαλύτερο μέρος της εξέδρας της στους φιλοξενούμενους επειδή είναι περισσότεροι. «Large» κίνηση, έτσι; Ανωτερότητα, φιλοξενία, όλα τα καλά! Το κλίμα στις εξέδρες είναι εξαιρετικό και οι πρόεδροι των δύο ομάδων μπαίνουν μαζί στο γήπεδο, κατεβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, πάνε μαζί μέχρι την εξέδρα των φιλοξενούμενων κι ο οικοδεσπότης αφήνει εκεί τον καλεσμένο του, να δει το ματς με τους ομοϊδεάτες τους. Είμαστε πολύ πολιτισμένοι εδώ στην Αγγλία! Το «ματσάκι» παίζεται στα ίσια, και ο «μεγάλος» φιλοξενούμενος κερδίζει 1-0 τον «μικρότερο» γηπεδούχο, ενώ και οι δύο ομάδες έχουν δημιουργήσει ευκαιρίες για να αλλάξουν το σκορ. Όλα καλά, όλα ανθηρά!!!

Ξυπνάμε ξαφνικά, αλλάζουμε πλευρό και επιστρέφουμε στην Ελλάδα. Όπου ξέρουμε ότι ο πρόεδρος του φιλοξενούμενου είναι φιλαράκι με τον «ισχυρό άνδρα» του γηπεδούχου. Μέχρι κι ότι κάνανε μαζί Πρωτοχρονιά ξέρουμε. Και τι φάγανε ξέρουμε. Ένα βόδι στα δύο το μοιράσανε (τα βόδια). Και δύο μέρες πριν από το παιχνίδι, ο πρόεδρος του φιλοξενούμενου, «για να κλειδώσει το ματσάκι», όπως λένε όσοι τα ξέρουνε όλα, έδωσε παίκτη δανεικό στον κολλητό του. Και μετά, ενώ το γήπεδο έχει γίνει έδρα του φιλοξενούμενου, τα δύο φιλαράκια μάς προκαλούν κι από πάνω, μπαίνοντας στο γήπεδο «αγκαλίτσα». Εννοείται, το τελικό αποτέλεσμα δεν επιβεβαιώνει πως η μεγαλύτερη ομάδα κέρδισε τη μικρότερη, αλλά πως το ματς ήταν «μιλημένο» και πως «ήξεραν οι στοιχηματζήδες που έδιναν μόνο 1,40 στο διπλό, αν και οι γηπεδούχοι είναι φορμαρισμένοι και την περασμένη βδομάδα είχαν ρίξει τέσσερα εκτός έδρας σε ομάδα της πρώτης τετράδας».

Το ίδιο όνειρο, λοιπόν, στην Αγγλία είναι γιορτή του ποδοσφαίρου και κυρίως «καθαρό», ενώ αυτό της Ελλάδος «βρωμάει» απ' όλες τις πλευρές!!!

Κι εμείς, οι ίδιοι φίλαθλοι, οπαδοί, είμαστε καλόπιστοι ως Άγγλοι και καχύποπτοι ως Έλληνες. Πού βρίσκεται η αλήθεια; Γίναμε καχύποπτοι ξαφνικά όταν αλλάξαμε πλευρό; Είναι η ράτσα μας τέτοια; Ήμασταν πάντα έτσι;

Δεν ήμασταν. Και η ράτσα μας δεν κουβαλάει στο DNA της την καχυποψία, δεν είναι κληρονομική η «αρρώστια» μας. Ωστόσο, η ράτσα μας δεν είναι και εντελώς αθώα. Γιατί την γουστάρει την ίντριγκα και επηρεάζεται εύκολα από τα Μέσα και τις κάθε λογής προπαγάνδες. Κι όσο πιο πολλά τα Μέσα (όπως την τελευταία εικοσαετία, με την μεγάλη αύξηση της οπαδικής ενημέρωσης), τόσο μεγαλύτερη η επιρροή σε μια κοινωνία επιρρεπή, που έχει μάθει πλέον να θεωρεί τη γυναίκα του Καίσαρα «τσουλάρα του κερατά» έτσι κι αλλιώς, φαίνεται δεν φαίνεται τίμια, είναι δεν είναι τίμια. «Αφού είναι γυναίκα αυτού του παπάρα, το γλεντάει με άλλους»!

Οπότε, με δεδομένη την ατιμία της του Καίσαρος συζύγου, ας στραφούμε στον «παπάρα» τον Καίσαρα. Ο οποίος, καθώς φαίνεται, έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη. Δίνει δικαιώματα με τις παπαριές του. Την εξωθεί τη γυναίκα στο κέρατο. Πολλές φορές την πλασάρει κι ο ίδιος στα φιλαράκια του.

Γίνονται αυτά; Γίνονται, γίνονται!