Sir Alex, ένας θρύλος, μια ιστορία!

«Μένω για μία τριετία και όσο αντέχει η υγεία μου!». Αυτή την απάντηση έδωσε πριν από δύο χρόνια στον πρόεδρο Γκλέιζερ ο Σερ Aλεξ Φέργκιουσον όταν αυτός τον πλησίασε για να μάθει τις προθέσεις του. Το νέο κεφάλαιο του Σκωτσέζου μόλις είχε ανοίξει. Πέρασαν δύο χρόνια από τότε και πολλά αλλάξαν στον κόσμο, όχι όμως και στον πάγκο του Ολντ Τράφορντ. Ο γηραιότερος προπονητής της Πρέμιερ Λιγκ με την τσίχλα σταθερά στο στόμα του είναι ακόμα εδώ. Στις 6 Νοεμβρίου ο Σερ Αλεξ, συμπλήρωσε 26 χρόνια στο «τιμόνι» της Γιουνάιτεντ. Δηλαδή, κάτι παραπάνω από ένα τέταρτο αιώνα. Πρόκειται για τον κορυφαίο προπονητή όλων των εποχών και σ’ αυτά τα 26 χρόνια έχει καταφέρει να πραγματοποιήσει κάθε όνειρο που (κάποτε) είχε. Οταν το 1986 σε ηλικία 45 ετών, ξεκινούσε το ταξίδι του στον πάγκο του Ολντ Τράφορντ, ως αντικαταστάτης του Ρον Ατκινσον, ούτε ο ίδιος περίμενε ότι θα ήτανε τόσο μακρύ. Δεν περνούσε από το μαυλό του πως στα 72 του χρόνια, σήμερα, θα κατευθύνει ακόμη την ομάδα με τους περισσότερους fans στον κόσμο και ότι θα έρθει η στιγμή που το «θέατρο των ονείρων» δεν θα κοσμείτε μόνο από τα αγάλματα του θρυλικού σερ Ματ Μπάσμπι, των Τζορτζ Μπεστ,  Ντένις Λο και Μπόμπι Τσάρλτον, αλλά και από το δικό του.

Σήμερα, στον προαύλιο χώρο της… δική του κερκίδας του Ολντ Τράφορντ στην «Sir Alex Ferguson stand» θα αναγερθεί το άγαλμα Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ως ύψιστη τιμή προς τον Σκωτσέζο για τη συμπλήρωση 26 ετών από την ημέρα που ανέλαβε τα ηνία του συλλόγου. Η ημερομηνία της ανέγερσης της προτομής, την οποία επιμελήθηκε ο βραβευμένος γλύπτης Φίλιπ Τζάκσον, δεν επιλέχθηκε τυχαία. Γίνεται την παραμονή του εντός έδρας αγώνα με την QPR, κόντρα στην οποία ο Σερ Αλεξ πέτυχε την πρώτη του νίκη στον πάγκο της Γιουνάιτεντ, στις 22 Νοεμβρίου του 1986.

Δεν είναι όμως μόνο η προτομή, είναι και η τέλεια έκπληξη που του έκανε ο σύλλογος, πριν από δύο χρόνια, ως τιμή για την συμπλήρωση, τότε, των 24 χρόνων του στην Γιουνάιτεντ. Ηταν και πάλι Νοέμβριος μήνας, πριν από το παιχνίδι της Γιουνάιτεντ με την Σάντερλαντ, όταν η βόρεια εξέδρα του Ολντ Τράφορντ μετονομάστηκε σε «Εξέδρα Σερ Αλεξ Φέργκιουσον». Τα αποκαλυπτήρια έγιναν στα έκπληκτα μάτια 76.000 θεατών, μεταξύ των οποίων και αυτά του ίδιου του Σκωτσέζου, ο οποίος δεν είχε ιδέα! Σε όλο το Μάντσεστερ το γνώριζαν μόνο εννιά άνθρωποι και μάλιστα είχε υπογραφεί συμφωνητικό κυρίων με ειδική ρήτρα εμπιστευτικότητας! Τιμές, απολύτως δικαιολογημένες, αφού ο Σερ Αλεξ, με τους «Κόκκινους Διαβόλους», έχει κατακτήσει τα πάντα.

Ο Πάτρικ Γκλεν, Σκωτσέζος αρθρογράφος του «Observer», που γνώριζε καλά τον Φέργκιουσον τότε, έγραφε την Κυριακή 8 Νοεμβρίου του 1986 ότι η ακαταμάχητη ανταγωνιστικότητά του ταυτίζεται με την ψυχοπαθή και το να έλεγε «όχι» σε μια τέτοια πρόταση θα ήταν σαν να έκανε χαρακίρι. «Ο Φέργκιουσον είναι ικανός να αγκαλιάσει ολόκληρο το σύλλογο και ταυτόχρονα δίνει την εντύπωση ότι είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει την πιο άμεση διαδρομή προς το πεπρωμένο του. Ως έφηβος ηγήθηκε στις απεργιακές κινητοποιήσεις στο εργοστάσιο που δούλευε στη Νότια Γκλασκώβη και αργότερα έγινε πρόεδρος του Συνδέσμου Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών της Σκωτίας. Είναι άνθρωπος που δεν παρηγορείται στις ήττες, είτε αυτές αφορούν το ποδόσφαιρο, είτε το αγαπημένο του κουίζ, είτε την προσωπική του ζωή. Οταν τις πρώτες μέρες ως προπονητής της Σεντ Μίρεν αντιμετώπισε εκτός έδρας στο τοπικό ντέρμπι την Κλάιντ, στο κυνήγι για την άνοδο στην Πρέμιερ Λιγκ, η ομάδα του βρέθηκε να χάνει με 2-0 και ο ίδιος πήδηξε από τον πάγκο με σαφέστατο στόχο να στραγγαλίσει τον επόπτη. Ηταν μάλιστα ανήμερα των Χριστουγέννων. Οταν έγινε προπονητής στη Σεντ Μίρεν αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ένα φορτηγάκι με δυνατά μεγάφωνα, με το οποίο άρχισε να περιοδεύει στις περιοχές της εργατικής τάξης του Πέισλι προτρέποντας τον κόσμο να πάει στο γήπεδο. Τότε μαζεύονταν λιγότεροι από χίλιοι οπαδοί σε κάθε παιχνίδι. Οταν έφυγε, είχαν γίνει δέκα χιλιάδες!». Ομως ένα από τα πιο προκλητικά πράγματα που έχει κάνει, ήταν η δήλωση για τους οπαδούς της Αμπερντίν, επειδή κατά τη γνώμη του δεν στήριζαν την ομάδα τους με την άτονη παρουσία τους στο γήπεδο. «Στην κηδεία της γιαγιάς μου είχε περισσότερο θόρυβο» είχε πει κάποια στιγμή χωρίς να νοιάζεται για την ούτως ή άλλως προβληματική σχέση μαζί τους».

Οταν ο Φέργκιουσον γινόταν κάτοικος «Ολντ Τράφορντ», επιχείρησε να βάλει γερά «θεμέλια» έχοντας στο μυαλό του μακροπρόθεσμα σχέδια για τη Γιουνάιτεντ. Ουσιαστικά το 1986, παραλάμβανε μία ομάδα η οποία ήταν κομπάρσος στο αγγλικό ποδόσφαιρο, αλλά κατάφερε να την κάνει όχι απλώς απόλυτη πρωταγωνίστρια στο μεγάλο νησί, αλλά και ένα από τα ισχυρότερα κλαμπ σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο δρόμος του Σερ Αλεξ όμως δεν ήταν από το ξεκίνημα στρωμένος με ροδοπέταλα και το ντεμπούτο του δεν ήταν επιτυχημένο. Η Μάντσεστερ ηττήθηκε από την Οξφορντ με 2-0 στο παλιό «Μέινορ Γκράουντ». Ηταν 8 Νοεμβρίου του 1986 και ο Φέργκιουσον συνειδητοποιούσε πόσο δύσκολο έργο είχε μπροστά του. Ο Σκωτσέζος έπρεπε να περιμένει τρεις αγώνες για την πρώτη του νίκη. Στις 22 Νοεμβρίου του 1986 η Γιουνάιτεντ επικράτησε της QPR στο «Ολντ Τράφορντ», χάρη σε γκολ του Δανού αμυντικού, Τζον Σίβεμπακ. Αυτό ήταν και το πρώτο γκολ της αγγλικής ομάδας με τον Φέργκιουσον στον πάγκο της. Να θυμηθούμε, επίσης, πως ο πρώτος τίτλος του με τη Μάντσεστερ, άργησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ηταν το κύπελλο Αγγλίας του 1990 και για να τα λέμε όλα, στα τέλη του 1989 ο Φέργκιουσον ήταν όσο ποτέ άλλοτε κοντά στην πόρτα της εξόδου. Σε κάθε παιχνίδι η καρέκλα του «έτριζε», όσο κι αν ο τότε πρόεδρος, Μάρτιν Εντουαρτς τον διαβεβαίωνε ότι η θέση του δεν κινδύνευε. Ο εκτός έδρας αγώνας με την (πανίσχυρη τότε) Νόττιγχαμ του Μπράιαν Κλαφ στο «Σίτι Γκράουντ» για το κύπελλο έμοιαζε με σταυροδρόμι προς το άδοξο τέλος ή προς τη δεύτερη ευκαιρία. Γενάρης του 1990 και το γκολ του Μαρκ Ρόμπινς έδινε κάτι πολύ περισσότερο από μια πρόκριση. Ακολούθησαν προκρίσεις στις έδρες των Χέρεφορντ, Νιουκάστλ, Σέφιλντ Γιουνάιτεντ και οι μάχες των ημιτελικών με την Ολνταμ, πριν η Γιουνάιτεντ πάει στο «Γουέμπλεϊ» για τον τελικό με την Κρίσταλ Πάλας.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μόλις είχε κατακτήσει το Κύπελλο Αγγλίας, σε επαναληπτικό μάλιστα τελικό, ένα Κύπελλο που αποδείχτηκε ευλογία Θεού για τον σύλλογο και κατάρα για τους αντιπάλους της Γιουνάιτεντ! Η ιστορία στεκόταν ήδη δίπλα στον Σκωτσέζο προπονητή και είχε πάρει τις αποφάσεις της! Δώδεκα Πρωταθλήματα Αγγλίας, πέντε Κύπελλα Αγγλίας, τέσσερα Λιγκ Καπ, δέκα Σούπερ Καπ, δύο Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης, ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Δηλαδή, έφερε στο «Ολντ Τράφορντ» 37 τίτλους, ενώ συνολικά στην καριέρα του έχει κατακτήσει 48 τίτλους, χάρη στους οποίους είναι ο πιο πετυχημένος προπονητής στην ιστορία του βρετανικού ποδοσφαίρου, αφού εκτός των άλλων, έχει κατακτήσει και τρία πρωταθλήματα Σκωτίας με την Αμπερντίν, ενώ είναι ο τελευταίος προπονητής που πήρε το κύπελλο Σκωτίας χωρίς να κάθεται στον πάγκο της Σέλτικ ή της Ρέιντζερς.

Τα επιτεύγματά του Σερ Aλεξ είναι αμέτρητα. Για παράδειγμα, τερματίζει σε μία από τις τρεις πρώτες θέσεις του Αγγλικού πρωταθλήματος για 20 χρόνια στη σειρά! Οι πιο σημαντικές στιγμές της διαδρομής του είναι σίγουρα ο πρώτος του τίτλος με τη Μάντσεστερ, το κύπελλο Αγγλίας του 1990, το πρώτο του πρωτάθλημα το 1993, που ήταν και το πρώτο για τη Γιουνάιτεντ μετά από 26 ολόκληρα χρόνια. Το «τρεμπλ» του 1999 (πρωτάθλημα, κύπελλο και Τσάμπιονς Λιγκ), το three-peat που ακολούθησε με τα τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα (1999, 2000, 2001), το Τσάμπιονς Λιγκ του 2008 και το 19ο πρωτάθλημα στην ιστορία της Γιουνάιτεντ το 2011 με το οποίο ξεπέρασε τη Λίβερπουλ των 18. Κάτι που έμοιαζε απίθανο να συμβεί πριν από δύο και πλέον δεκαετίες, αν σκεφτεί κάποιος, πως το 1990 όταν η Λίβερπουλ πανηγύριζε το 18ο πρωτάθλημά της, η Μάντσεστερ είχε μόλις επτά! Αυτά τα... λίγα και... πολλά άλλα, θα αφήσει πίσω του φεύγοντας, όταν το θελήσει, ο Σερ Αλεξ: τίτλους, δόξα, ρεκόρ, αλλά το σπουδαιότερο, έναν σύλλογο που από μεγάλος έγινε στα χέρια του, αναμφίβολα τεράστιος.

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος (και εξαιρετικός προπονητής) κατέκτησε τα πάντα, όχι μόνο γιατί ήταν ικανός αλλά και γιατί υπήρξε πάντα πολύ διορατικός, αποφασιστικός και σκληρός στις επιλογές του. Οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτά που πέτυχε! Φυσικά υπήρξε και τυχερός, αλλά η τύχη φλερτάρει,  κλείνοντας το μάτι πάντα στους ικανούς και τους τολμηρούς!

Πηγές: metrosport, «observer»», aixmi.gr