Τώρα με τα γυαλιά που μας φόρεσες, βλέπουμε καλύτερα…

Ενα καλό παραμύθι έχει και τον παραμυθά του, με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς να γράφει την πιο όμορφη ιστορία. Δεν είναι ο πρώτος, ούτε ασφαλώς ο τελευταίος προπονητής που έφυγε κακήν κακώς από το κακόγουστο σίριαλ του ελληνικού πρωταθλήματος. Αλίμονο! Οι παράγοντες και οι οπαδικοί στρατοί να είναι καλά και όλοι οι άλλοι να πάνε να... Η πικρή αλήθεια, ωστόσο πρέπει να λέγεται και να γράφεται. Εάν υπήρχε αστυνομία του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, θα έπρεπε να είχε επιληφθεί αυτεπαγγέλτως και να τιμωρήσει με ισόβιο αποκλεισμό από τα γήπεδα, εκείνους που τον «θυσίασαν» εκείνη την εποχή (Αντώνη Ρέμο) για κάποιον Φερέρ! Αλλά δυστυχώς, δεν υπάρχει! Κρίμα! Μπορεί στην Κύπρο να ζει μαγικές στιγμές, ωστόσο από το μυαλό του Ιβάν Γιοβάνοβιτς ποτέ δεν έχει βγει η Θεσσαλονίκη και ο Ηρακλής. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που συνέβη στη συνέντευξη τύπου μετά το τέλος του μεγάλου αγώνα με τη Λυών.

Ο τεχνικός του ΑΠΟΕΛ αναφερόμενος στην στήριξη που είχε η ομάδα του από τον κόσμο, είπε και μας χάζεψε όλους (επηρεασμένος μάλλον και από το γνωστό σύνθημα που άκουγε): «Ευχαριστώ τον κόσμο που γέμισε το Καυτανζόγλειο και μας βοήθησε πολύ να φτάσουμε στην πρόκριση». Τον διόρθωσε, βέβαια, ο πρόεδρος της ομάδας, Φοίβος Ερωτοκρίτου, που ήταν παρών στην αίθουσα, με τον Ιβάν και τους δημοσιογράφους να χαμογελούν... Ο Ιβάν «ο τρομερός» Γιοβάνοβιτς, από την Κύπρο εκτοξεύθηκε εκεί, όπου οι Ελληνες μόνον από τους καναπέδες τους μπορούν και φτάνουν... Ο «Ιβανάκος», που «δεν κάνει για προπονητής», που δεν του πηγαίνουν τα κοστούμια, που μοιάζει με... Αλβανό, που δεν κάνει τις κινήσεις που «πρέπει» από τον πάγκο, που «δεν το έχει» βρε παιδί μου, βρίσκεται πλέον, στα ουράνια της Ευρώπης και στο απόλυτο της επαγγελματικής αναγνώρισης. Με την ομάδα δημιούργημά του, τον ΑΠΟΕΛ, πέτυχε το απίστευτο της πρόκρισης στις οκτώ κορυφαίες ομάδες της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης της ηπείρου. Πλέον δεν είναι όνειρο αλλά πραγματικότητα. Πλέον δεν είναι θέμα τύχης αλλά ικανοτήτων. Το να αναφερόμαστε σε όνειρο είναι σαν να μειώνουμε την αξία και την μαγκιά αυτής της ομάδας. Δεν μπορείς να φτάσεις στην προημιτελική φάση του Champions League με τυχαίο τρόπο. Η πρόκρισή του ναι μεν, αποτέλεσε έκπληξη πρώτου μεγέθους ως αποτέλεσμα αλλά... ήταν φυσιολογική εξέλιξη,

Τώρα που θα το πάει ο ΑΠΟΕΛ κανείς δεν ξέρει. Ας το σκεφτούμε και λίγο... ανάποδα. Ποιες ομάδες θα ήθελαν πλέον το ΑΠΟΕΛ σαν αντίπαλο, εκτός από Ρεάλ και Barcelona; Το σίγουρο είναι ότι θα δώσει ξανά την μάχη του και θα συνεχίσει να γράφει ιστορία. Ο ΑΠΟΕΛ μονάχα ξέρει (όπως λέει και ο ύμνος του...).

Βλέπουμε όλοι στην Ελλάδα τον ΑΠΟΕΛ. Τον ζηλεύουμε και τον παραδεχόμαστε. Πόσοι πιστεύουμε όμως ότι όποιος θέλει να γίνει ΑΠΟΕΛ στην Ελλάδα θα έχει ίσες ευκαιρίες να δοκιμάσει την τύχη του; Το δύσκολο, δεν είναι να πετύχει μια Ελληνική ομάδα στην Ευρώπη, αλλά να φτάσει στο σημείο να συμμετέχει στο ανώτατο επίπεδο. Είναι μια χιλιοειπωμένη θεωρία αυτή, αλλά είναι η αλήθεια. Το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι δομημένο έτσι ώστε φαινόμενα σαν αυτά του ΑΠΟΕΛ, στο εσωτερικό του να θεωρούνται «απειλές». Και ως εκ τούτου να αντιμετωπίζονται ανάλογα. Αν μάλιστα δεν διαβάζεις και τα fax, ακόμα χειρότερα...