Kαλησπέρα σε όλους.
Σε όλους αρέσει αυτό το «τίκι-τάκα» και το «playstation» της Μπαρτσελόνα γιατί δεν είναι εύκολο να το κάνει ο καθένας. Είναι θεαματικό και αποτελεσματικό. Το δείχνουν οι τίτλοι της Μπάρτσα τα τελευταία χρόνια. Όμως, όσο κι αν αντιπαθούμε την (μερικές φορές) άκρως αλαζονική συμπεριφορά του Μουρίνιο, αυτός έχει αποδειχθεί το μοναδικό αντίδοτο. Δεν είναι μόνο τα συστήματά του και σίγουρα δεν θα έφταναν μόνο αυτά, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις την ομάδα που παίζει με διαφορά την πιο εξελιγμένη μορφή ποδοσφαίρου. Η διαφορά και μοναδικότητα (special one είναι αυτός) του Πορτογάλου με όλους τους άλλους είναι ότι πείθει τους παίκτες του να «πεθάνουν» στο γήπεδο και να εφαρμόσουν την τακτική του μέχρι τέλος. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Αυτό είχε κάνει με την Ιντερ, το ίδιο κατάφερε να κάνει ακόμα και στην ασυνήθιστη σε τέτοιες μορφές «κλεφτοπολέμου», Ρεάλ. Τώρα, εάν κάποιος ισχυριστεί «πώς κατάντησε τη Ρεάλ;» ο Μουρίνιο, είναι εκτός τόπου και χρόνου. Κι αυτό γιατί η Ρεάλ δεν αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο όλες τις ομάδες, παρά μόνο τις ανώτερες από αυτήν. Την Μπαρτσελόνα, δηλαδή, η οποία παραμένει καλύτερη, όχι όμως άχαστη.
Ο τελικός στο Μεστάγια έδειξε με τον καλύτερο τρόπο τρόπο ότι οι ομάδες του Ζοσέ Μουρίνιο δημιουργούνται καθαρά για να κατακτούν τίτλους κι ότι η Ρεάλ μπορεί να κερδίσει τη Μπαρτσελόνα. Δεν ξέρω πόσες φορές, αλλά υπάρχει τρόπος κι αυτόν τον έδειξε ο Πορτογάλος. Τουλάχιστον μπορεί να μην χάσει. Ο Κρόιφ έλεγε πριν το ματς ότι ο Μουρίνιο δεν είναι προπονητής ποδοσφαίρου, αλλά προπονητής αποτελεσμάτων. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται και για τα δύο. Αυτός είναι και ο λόγος που θα μείνει στην ιστορία και στην κορυφή του ποδοσφαιρικού χρηματιστηρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου