«Ρούνεϊ λαμπρός την οδηγεί...»

Καλημέρα σε όλους.

Μέρες... Χριστουγέννων ζει ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον και δέχεται απλόχερα τα δώρα που του προσφέρει ο Γουέιν Ρούνεϊ. Ο μεγάλος Αγγλος σούπερ σταρ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σημείωσε το 4ο γκολ του στα δύο τελευταία παιχνίδια των «κόκκινων διάβολων», καθώς μετά το χατ-τρικ στην επική ανατροπή από 2-0 σε 2-4 επί της Γουέστ Χαμ το Σάββατο, πέτυχε και το μοναδικό τέρμα μέσα στο «Στάμφορντ Μπριτζ» στη νίκη επί της Τσέλσι για το Τσάμπιονς Λιγκ (sorry dacotieri!).

Η Τσέλσι είναι μια κουρασμένη ομάδα, χωρίς δημιουργικότητα και φαντασία, η οποία μοιάζει να είναι πια εγκλωβισμένη στην επιλογή που έκανε με την απόκτηση του Φερνάντο Τόρες και στην αναγκαία (;) παρουσία του Ισπανού (είναι φανερό ότι του λείπει η αυτοπεποίθηση), στη βασική εντεκάδα. Η Γιουνάιτεντ στην απέναντι πλευρά είναι μια σοβαρή, σταθερή ομάδα η οποία δείχνει φέτος μια τρομερή προσήλωση στην ουσία και στο αποτέλεσμα, αφήνοντας το θέαμα σε δεύτερη μοίρα. Τα μεγάλα παιχνίδια είναι για τους μεγάλους παίκτες και από την πληθώρα που διαθέτουν οι δύο ομάδες, αυτός που φάνηκε χθες κι έκανε τη διαφορά ήταν ο Γουέιν Ρούνεϊ. Έκανε μέσα στο παιχνίδι όσα δεν κατάφεραν μαζί οι τρεις πιο επικίνδυνοι και δημιουργικοί παίκτες της Τσέλσι, ο Λάμπαρντ, ο Ντρογκμπά και ο Τόρες. Έχοντας ουσιαστικά έναν ελεύθερο ρόλο, αρκετά πιο πίσω από τον Ερνάντες, πρέπει να πάτησε κάθε σπιθαμή του αγωνιστικού χώρου. Από τους υπόλοιπους παίκτες της Γιουνάιτεντ κανείς δεν υστέρησε, αλλά ούτε και ξεχώρισε ιδιαίτερα. Η νίκη ήρθε ως αποτέλεσμα μιας συνολικής προσπάθειας κι επιτεύχθηκε κυρίως χάρη στην αποτελεσματική άμυνα, στη λειτουργία της οποίας συνέβαλαν όλοι. Ιδιαίτερη αναφορά πάντως θα πρέπει να γίνει και στον Φαν ντερ Σααρ ο οποίος μπορεί να διανύει την τελευταία σεζόν της καριέρας του αλλά δείχνει πραγματικά αγέραστος.

Με τις δύο ομάδες να κατεβαίνουν με το ίδιο σχήμα, 4-4-2, είναι σχετικά εύκολο να αναδειχθεί και ο νικητής στη μάχη των δύο πάγκων. Ο Aλεξ Φέργκιουσον παρουσιάστηκε καλά διαβασμένος, έστησε την ομάδα του ακριβώς όπως έπρεπε και εκ του αποτελέσματος, δικαιώθηκε για την επιλογή του να ξεκινήσει το ματς με δεύτερο επιθετικό και να αφήσει τον Νάνι στον πάγκο.

Στο Λονδίνο έβλεπαν αυτή τη διπλή αναμέτρηση με τη Γιουνάιτεντ ως το γεγονός της χρονιάς. Ως την ευκαιρία να μην πάει τελείως χαμένη η σεζόν αλλά και να παρθεί μια άτυπη ρεβάνς για τον χαμένο τελικό του 2008. Τα πλάνα του αναψοκοκκινισμένου Αμπραμόβιτς να παρακολουθεί το παιχνίδι αγχωμένος και απογοητευμένος ήρθε να θυμίσει ότι η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ έχει εξελιχθεί σε έμμονη ιδέα για τους «μπλε». Αλλά οι εμμονές στο ποδόσφαιρο συνήθως δεν βγάζουν πουθενά.

Η Τσέλσι δεν είναι τελειωμένη, αφού η πρόκριση είναι ακόμα ανοιχτή. Ο χαρακτήρας του εμφυλίου σε αυτό το ζευγάρι και το γεγονός ότι θα πάει να κυνηγήσει τη νίκη σε ένα γήπεδο που γνωρίζει πολύ καλά, της δίνει το δικαίωμα να ελπίζει. Άλλωστε με ένα διπλό πέρσι στο «Ολντ Τράφορντ» είχε αγκαλιάσει τον τίτλο στο πρωτάθλημα. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Aλεξ Φέργκιουσον δεν είναι και τόσο κορόιδο για να επιτρέψει να του ξεφύγει ένα τέτοιο προβάδισμα μέσα από τα χέρια του (sorry dacotieri!).

Υ.Γ. «Γύρισε ο τροχός» με το πέναλτι που δεν δόθηκε στο 90’ και πατσίσαμε.